Als we opstaan lijkt het een druilerige dag te worden, maar gedurende we meer dingen beleven valt het allemaal wel mee.
Na een snelle check-out (lees: we laten de sleutels op tafel liggen en trekken de deur van o ze caravan dicht) rijden we naar Café de Ponte. Het is weer druk in het hart van het kleine dorpje, maar het ontbijt is ook gewoon prima! Terwijl we eten bepalen we wat we gaan doen vandaag.
De eerste stop wordt Ponte da Miserela. De auto wordt geparkeerd en we lopen een kleine kilometer naar de brug die door de duivel gebouwd te zijn. Het is een prachtig bouwwerk, zeker in combinatie met de naastgelegen waterval.
Na een kleine fotoshoot concluderen we dat we blij zijn deze bezienswaardigheid, die iets uit de richting lag, toch meegepikt hebben vandaag.
De tweede etappe gaat dwars door Peneda-Geres. We stoppen in Geres wat haar termale water aanprijst. Nadat we een trui gekocht hebben voor Monique lopen we het Parque das Termas in. Al snel worden we gesommeerd de entree van € 1,50 per persoon te betalen. Vijf minuten nadat we betaald hebben vertalen we het park. Wat een armoe is dat. Ik wil het niet eens vergane glorie noemen, want vergaan is het niet.
Na Geres rijden we verder omhoog en naar het noorden. We pakken af en toe een Miradoura mee, wat ondanks het grijze weer wel mooie uitzichten geeft.
Halverwege de route worden we gesommeerd te stoppen om de entree voor het park te betalen. Toevalliger wijs ook anderhalve euro. Dit keer wel goed gespendeerd, want het nationale park is werkelijk prachtig! Als we bij Cascata da Porte de Hotem arriveren vragen we ons af waar we kunnen parkeren. Het mag nergens aan de kant van de weg, maar als we toch wat auto’s zien staan, zetten we die van ons er maar bij. We lopen even naar de waterval en genieten van deze natuurschoon.
Terug bij de auto is het tijd voor lunch. Het geplande restaurant ligt anderhalve kilometer verderop. Het bevat niet alleen een enorme parkeerplaats, maar ook de grens met Spanje.
Helaas is het hier aan Spaanse kant allemaal rijkelijk verlaten en aan Portugese kant potdicht. We besluiten dan ook maar terug te rijden naar Geres waar we terecht komen in een hartstikke leuk restaurantje waar Monique geniet van de daghap (pollo) en ik van een Omelet. In mijn hoofd at ik vroeger als kleine jongen altijd omelet in Portugal, maar dat kan moeders vast bevestigen of ontkrachten. Het was in ieder geval heerlijk!
Na de lunch rijden we verder het nationale park in. Ook hier Miradoura’s met mooie vergezichten en prachtige landschappen die we gisteren tijdens de wandeling ook zagen.
We rijden het park uit bij Covide. We hadden dit dorp als eindpunt in de navigatie gezet en dat betekent vaak dat het je naar het centrum van het dorp stuurt. Braaf als ik ben volg ik de navigatie en we merken dat de dorpskern van Covide niet gemaakt is voor moderne auto’s. Met een knap staaltje stuurwerk passeer ik smalle steegjes, en krappe bochten. We verlaten het dorp en rijden nu richting Amares.
Plotseling passeren we een kerk met wel heel veel parkeerplaats eromheen. Nieuwsgierig als we zien parkeren we de auto en gaan we polshoogte nemen. Het blijkt dat we bij Santuario de São Bente da Porte Aberta zijn gearriveerd. Dit is kennelijk na Fátima het tweede bedevaartsoord van Portugal. We boffen, want er is geen kip.
We bekijken de kerk en Monique steekt zoals altijd een kaarsje aan. We lopen een rondje om de kerk en zien een deurtje openstaan. Mijn nieuwsgierigheid kan het niet weerstaan en ik loop naar binnen. Kennelijk is dit het eindpunt van de bedevaart want als ik de trap op ben gelopen sta ik oog in oog met São Bento. Althans een beeld van hem. Niet ver van het beeld staat een pinautomaat voor hen die willen doneren, maar geen cash meehebben.
Na deze korte bedevaart rijden we verder naar ons hotel voor vannacht. We gaan op sjiek in Pousada Mosteiro Amaras. Dit oude klooster is inmiddels al een tijdje een hotel, want Monique was hier ook al toen ze een jaar of 18 was. Nadat we ingecheckt zijn lopen we een rondje door het klooster en de tuin.
We hadden al besloten te gaan eten in Braga. We rijden er op ons gemakje heen en trappen er wat rond. We lopen het kathedraal in en bekijken dit voorzover dat nog mag tegen sluitingstijd. Verder zien we de oude stadspoort.
We lopen nog een rondje om te eindigen in de tuin van Santa Barbara. Het is een bloemrijk geheel. Ik oogst wat zaad van de gele afrikaantjes, want dat hadden we thuis niet meer en we maken wat leuke foto’s.
Dan is het tijd om te gaan eten bij O filho da Mão. Het is een leuk en gastvrij restaurant. We besluiten vijf voorgerechten te nemen. We beginnen met een Braziliaanse vegetarisch iets, dat was iets minder. Toen kregen we ceviche, gevolgd door werkelijke overheerlijke garnalen in een saus van passievrucht.
Ik had ondertussen even gevraagd wat de betekenis van de naam van het restaurant was. Google vertaalde het namelijk als ‘son of a bitch’. De eigenaar moest er om lachten en zei dat het klopte, maar het was ‘de zoon van mijn moeder’.. De vierde gang was de empanada gevuld met polled porc en we sloten af met een bao bun met buikspek. Ook allemaal zo lekker. Toen de ober vroeg of we een dessert wilde vroegen we om nog een portie van die heerlijke garnalen. Mais un! Al klinkt una mas beter.
Uiteraard volgde en nog een echt toetje. Iets Braziliaans. Ook al zo lekker! Bij het afreken schokken we een beetje. Slechts 83 euro voor 7 gerechten en twee glazen wijn. Wat een toptent! Mocht je in de buurt zijn, zeker gaan eten!
Na het eten rijden we weer naar ons hotel. Het was helaas geen stralende dag, maar we stralen wel! Wat een belevenissen weer, wat een lekker eten!
