Na een na heerlijke nacht in het klooster is het tijd om de Douro Vallei te verkennen. Dat doen we natuurlijk met de ogen en de mond, want deze vallei is natuurlijk bekend vanwege de wijn en port.
Zaterdag 21 september 2024. Het ontbijtbuffet is keurig. Genoeg keuze en voldoende voorraad. Okay, het is wat karig dat je voor een gepocheerd ei extra moet betalen en dat de koffie doet denken aan de begin dagen van mijn carrière.
Na het ontbijt pakken we de snelste route naar Amarante. Daar willen we namelijk de N101 nemen wat het prille begin van de Douro vallei in luidt. Wanneer we de N101 bijna verlaten spotten we een bar. Het is Café Mira Rio in Mesão Frio. Na wat vragende blikken over en weer leer ik dat thee in het Portugees cha heet. De koffie is er subliem! We betalen de € 1,40 die de twee consumpties gekost hebben er rijden verder.
We schieten nu binnendoor naar de N222 wat volgens sommige de meest iconische wijnroute ter wereld is. De weg naar Peso de Régua, het beginpunt, is een piefje heiig, maar wel prachtig!
Na snel door dit toeristische dorp gereden te hebben steken we de Douro over en volgen we de N222. De eerste stop is een dam in de rivier. Op zich niet heel bijzonder.
Daar we de N222 niet heel spannend vinden besluit ik op een willekeurige rechtsaf te slaan. Dat was een goede keuze, we rijden nu de berg op en worden getrakteerd op mooie vergezichten over de vallei. Nu zien we de terrassen pas echt goed!
De zoektocht naar een wijnhuis waar we wat kunnen proeven blijkt lastig hier. De meeste quintas zijn veel hotel en weinig wijn. Als we na onze mooie detour de N222 weer opdraaien, spotten we een mogelijke optie. Het is Quinta do Tedo, een tourist trap. Als we binnenlopen zien we dat we vooral keuze hebben in diverse tasting flights. Nou, het is geen bier, dus we slaan het over. Het toilet is wel prima!
De quinta iets verderop weet wel ons harte te stelen. Quinta do Pôpa. Een sjiek wijnhuis waar we voor 30 euro p.p. een tour inclusief tasting boeken. We moeten een half uurtje wachten, maar krijgen direct een glas wijn van het huis aangeboden om die pijn te verzachten. Tijdens het wachten help ik even met de verbinden van de poot van de pup die gisteren te wild door de wijnvelden heeft lopen rennen.
Daar het lunchtijd is, vraag ik of we er ook wat kunnen eten. Dat is geen probleem, ze hebben wel een borrelplank voor ons. De wijn hadden we al, dus dit is een prima aanvulling.
Als de tour begint zitten we in een groepje met vier Amerikanen. Eentje valt al snel af omdat hij toch op zijn kinderen moet passen. De gids vertelt vol liefde over het jonge bedrijf waar ze werkt en hoe de wijn bij hun gemaakt worden. Ze werken deels nog traditioneel en met aardewerken amfora’s.
Het tweede deel van de rondleiding brengt ons bij een bad vol met de blote pootjes platgestampte druiven. We leren dat het eerst twee en een half uur in alle stilte rondjes lopen is met een groepje van zeven, maar dat ze daarna een feestje mogen bouwen in het bad. De druiven liggen er nu een weekje in en zijn lekker aan het fermenteren. Let wel, dit is een unieke kans om dit te zien. Zo’n 52 weken per jaar is het bad leeg.
Dan komen we in de ruimte waar ze hun eiken houten vaten hebben liggen. We leren hoe die vaten gemaakt wordt en wat ze doen met de wijn.
Dan mogen we nog snel even naar de schatkamer van de familie. Ze zitten hier sinds 2007 en bewaren een deel van alles wat ze maken.
Laatste onderdeel van de tour is het proeven. Inmiddels haakt de afgehaakte Amerikaan met zijn vrouw ook weer aan. We kletsen wat over koetjes en kalfjes terwijl we nog meer leren over de wijn. Na twee proefjes wit is het tijd voor twee proefjes rood. De witte wijn is lekker, maar onze gids zegt dat haar familie liever de goedkopere die we niet krijgen drinkt omdat die net zo goed is. Een van de Amerikaanse dames geniet zo van haar wijn dat ze het glas in een teug leegdrinkt. De rode wijn is licht gekoeld, waardoor Monique deze zowaar lekker vindt. De Amerikaanse aan de overkant deelt een andere mening in giet de wijn zo in het glas van haar buurvrouw. De gids legt vol passie uit waarom de tweede rode haar favoriet is. We sluiten af met een vintage port, ook zeker niet verkeerd.
Na de proeverij schieten we de winkel in en bedenken we dat we best nog drie flessen in onze koffer kunnen duwen. Ik vraag nog even een proef van de witte familie wijn, welke inderdaad zeer lekker is. We besluiten we te gaan voor twee witte familie wijnen, een zoete rode en de rode waar alle passie van de Douro vallei in zit. We rekenen af en zeggen de dame hartelijk gedag.
Nu ik wat alcohol in mijn bloed heb, is de rit naar beneden niet meer zo eng. We vliegen de berg af en slaan de N222 weer op. Nu met als doel richting Vila Real te rijden waar we zullen overnachten. Onderweg passeren we nog de terrassen van mijn vriend Sandeman.
Daarna slaan we linksaf om de vallei uit te rijden. Dit geeft echter de mooiste uitzichten van de dag! Wat een schitterend gebied is dit.
In Vila Real hebben we een hostel geboekt. onder de noemer suite hebben we uiteraard wel gekozen voor privé met eigen sanitair. Bij het openen van de suite knipperen we toch even met de oogjes.
In onze suite is het tijd voor wat ontspanning voor we het dorp in lopen. Vila Real laat zich het beste kenmerken door de vraag: ‘wat doe ik hier?’ Het centrum stelt bar weinig voor, het hoogtepunt voor mij is de kloof die letterlijk langs het centrum loopt.
Het centrum zelf laat zich kenmerken door veel leegstand, wat we overigens overal in Portugal wel zien. De restaurants die we uitkozen waren vol of dicht (het is zaterdagavond), maar gelukkig is er Mau Maria. Een leuk uitziend restaurant met een aardige ober en een minder vriendelijke ober. We eten er prima. Beide een kilootje vlees. Monique een soort entrecote, ik varkensvlees met kokkels.
Na het eten lopen we langs het stadhuis wat prachtig verlicht is. We schieten nog even de Pingo Doce in voor snoepjes en dan is het wel klaar voor vandaag.
