Vandaag staat in het teken van fossielen. De leeftijd hiervan varieert tussen de 500 miljoen en 70 jaar oud.
Dinsdag 24 september 2024. We beginnen vandaag na een op zich aardige nachtrust. Onze bovenburen dachten rond twee uur dat ze moesten marcheren naar het toilet. Daarna hebben we weer lekker prima geslapen. Exact na het Portugese kwartiertje komt het ontbijt om half negen aan. Het is an sich prima, maar knoflookboter is toch een beetje te in de ochtend.
Na het ontbijt verlaten we Monsanto en rijden we naar Penhia Garcia. Hier zijn fossielen gevonden en Monique staat te trappelen om ze te zien. We parkeren de auto naast een tank en beginnen aan de route van drie kilometer die ons langs de fossielen zal leiden.
De wandeling leidt ons eerst door het dorp en het kasteel. Nu eentje met schutputjes, dus mijn dag kan niet meer kapot. Al is dat niet helemaal waar, want mijn nieuwsgierigheid naar de vruchten die hier aan de cactei (meervoud van cactus) groeien leveren me een klein splintertje op wat niet uit mijn vinger wil.
Na het kasteel lopen we een dal in waar de fossielen zich bevinden. Hopelijk zitten ze stil! Terwijl we het dal in lopen zoeken we ons suf. We zien een grot, maar als ik mijn hoofd erin steek voel ik duizenden vliegjes en mugjes om me heen. Dat was geen goed idee.
In de hoop wat te vinden zoekt Monique nu ook ondersteboven. Althans de bekijkt de onderkant van een overhangende rots. Ja! Bingo, zonder dat we het weten is het raak.
We lopen verder, passeren een dam om de rotswanden erachter te inspecteren. Bingo! Terwijl ik een spin analyseer spot Monique haar eerste officiële fossiel.
Niet veel later spotten we nog meer fossielen. Achteraf blijkt het vooral de paleobiologische activiteit, bekend als ichnofossielen, te zijn. Kortom, de sporen van een beestje wat 500 miljoen jaar geleden door de oceaan kroop die hier lag.
Dat het tijdens onze wandeling een beetje regent hindert niet. Monique is helemaal blij en ik klim als een berggeit tegen de rotsen omhoog om meer van dit alles te kunnen ontdekken. Dat de huisjes waar meer fossielen liggen opgeslagen gebouwen zijn op dinsdag is jammer, maar niet hinderlijk.
Na het passeren van de waterval lopen we weer langzaam het dorp in waar we kennismaken met een levend fossiel. Als ik het café tegenover de parkeerplaats in loop lijkt het leeg te zijn. Als ik het verlaat hoor ik iemand roepen dat ze open is. Het blijkt een 85 jaar oude dame die met liefde koffie serveert. Ondanks dat haar etablissement helemaal leeg is, weet ze ook nog een chocolademelk voor Monique te vinden.
Na de koffie rijden we door naar Castelo Branco. Hier is het tijd voor de lunch. We parkeren de auto en lopen naar restaurant Maos de Horta. Bij binnenkomst lijkt het of we een ouderwets sjiek restaurant binnenlopen, maar het blijkt een fantastisch vegetarische tent te zijn. We gaan voor de soep en dagschotel (overigens het enige wat ze hebben), maar het is heerlijk!
Na het dessert rijden we door naar Evora. Hier zullen we de nacht doorbrengen. Ons AirBnB is ingebouwd in de oude stadsmuur en is, ondanks dat de schoonmaak te wensen overlaat, prima.
Nadat we onze spullen hebben gedumpt en de was hebben aangezet is het tijd voor een rondje door Evora. We lopen is een niet zo rechte lijn naar de Capela dos Ossos. De kapel kwam toevallig langs bij ‘We zijn er bijna’, een van onze favoriete slow tv programma’s. De kapel is vervaardigd uit menselijke botten. Het oogt een beetje luguber en dat is het ook.
Na de kapel doen we een rondje bij het bijbehorende museum. Ze hebben een unieke collectie kerststallen, maar dat moet je ding zijn. We hopen vooral dat de Weeping Angel ons met rust laat.
We struinen verder door Evora en belanden bij de oudste ijsmaker van het stadje. We mogen alle smaken proberen voor we uiteindelijk kiezen voor de lekkerste.
Dan lopen we naar de Romeinse tempel. Hier staat een idioot op een doedelzak te spelen. We kunnen met zekerheid zeggen dat hij idioot was, want hij droeg geen kilt. De tempel is na de skeletten wel het hoogtepunt van deze stad.
Dan vervolgen we onze route naar het aquaduct. Hiervan hebben ze muren, daken en overkappingen weten te maken voor hun huizen.
Na al deze bezienswaardigheden lopen we terug naar ons huisje. De was is klaar en die hangen we op. Na een klein drankje is het tijd voor het eten. Ik heb een restaurant gevonden wat potentie heeft, maar als we arriveren is het al vol. Gelukkig, want de buurman, we schatten hem op 70+, is veel leuker. We gaan voor een plek aan de bar, wat betekent dat we op een plek zittend drie krapper is dan een stoeltje bij Transavia.
Het eten is fantastisch! Elogio (complimenten). We bestellen het kalf en krijgen een beste boerenmaaltijd. De tent loopt ondertussen vol met lokale single mannen die hier komen eten.
Als we aan de koffie gaan krijgen we sjans met een van de mannen. Het is een guitige en lieve man die ons eerst een olijf, maar later ook een hap van zijn maaltijd aanbiedt.
Na het eten zoeken we nog een zoetigheidje als dessert. Toevalligerwijs lopen we langs een dame die taartjes verkoopt. We bestellen wat to go en leren het verschil tussen obrigado (mannelijk) en obrigasa (vrouwelijk).
In ons appartement is het tijd om te pimpelen. Tot morgen!
