Cinque Terre

Het idee was kijken of we ergens konden parkeren in La Spezia en als dat zou lukken de Cinque Terre bezoeken. Mocht het niet lukken was het alternatief doorrijden naar Lucca.

Maandag 28 april 2025. Na een goede nacht in de heuvels bij Parma rijden we bijtijds richting Langhirano. Ik schuif de bus een parkeervak in en we lopen het dorp in. Het is markt! Nou ja, vooral stoffenmarkt. Na een rondje door het dorp genieten we van een cornetto en bak koffie. Onderwijl sjansen Monique en Charlie met de locals.

Met een gevulde buik gaan we op zoek naar Prosciutto di Parma en parmigiano reggiano. Je kunt deze regio natuurlijk niet bezoeken zonder de specialiteiten tot je te nemen. En daarbij zit het dorp vol met producenten van deze twee lokale lekkernijen. We lopen naar een delicatessenzaak en slaan het een en ander in.

Nu we hebben waar we voor gekomen zijn pakken we de autostrada naar La Spezia. Onderweg komen we nog een pracht van een kasteel tegen.

De route naar de autostrada is overigens prachtig. Ik denk dat Waze weer een 32 cm kortere route had gevonden en ons daarmee door een prachtig bos liet rijden. Het was mooi, maar de haarspeldbochten gaven niet het idee dat het vlot ging.

In La Spezia aangekomen rijden we direct naar een Camperplaats. We gaan door de slagboom en komen tot de ontdekking dat het terrein vol is. Gelukkig is er een alleraardigste beheerster die ons vraagt de rust te bewaren. Na een tijdje stuurt ze ons naar een hoekje aan de rand van het terrein. Het is prima hoekje om te parkeren, of slapen hier zo’n goed idee is, moeten we nog ontdekken.

Als Vanry staat en we 15 euro hebben betaald lopen we naar de bushalte. Charlie moet haar snepband om en is niet blij. Met een half uurtje staan we op het station van La Spezia en nog een half uurtje later in dorpje 1 van de Cinque Terre.

De Cinque Terre is overigens een nationaal park rondom vijf oude dorpjes die vroeger enkel per boot bereikbaar waren. Inmiddels heeft het toerisme hier gewonnen en loop je zelf buiten het seizoen over de koppen. Dorpje 1 is Riomaggiore, hier beginnen we met een lunch. Twee kruisingen tussen pizza en focaccia. Helemaal prima, zeker met een koel drankje erbij.

Na de lunch lopen we een rondje door het dorpje. Veel oude gebouwen, veel trappen en mooie uitzichten.

Vanaf Riomaggiore lopen we over de Via dell’Amore naar het tweede dorpje, Maranola. De Via is een wandelpad wat maar in een richting gelopen mag worden en mooie uitzichten geeft over de kustlijn.

In Maranola genieten we van een heerlijk citroenijsje. Ook het dorpje zelf is alleraardigst, maar de uitzichten over de kustlijn zijn het mooiste.

Na een rondje Maranola nemen we de trein naar dorpje vier, Vernazza. Hier heeft Monique een bar gevonden die niet in het toeristische deel zou liggen. Het is wel een flinke klim om er te komen, helaas vooral met traptredes, maar dat lijkt klimgeit Charlie niets te deren. De bar is gelukkig open en serveert een heerlijke limonade en verfrissend biertje. Het uitzicht is werkelijk prachtig.

Terwijl we genieten van onze drankjes besluiten we niet terug, maar verder te lopen. Ditmaal naar dorpje drie, Corniglia. Misschien is dat dan officieel wel teruglopen. We beginnen aan het laatste stukje klim zijn redelijk vlot boven. Ook hier weer prachtige uitzichten, eindelijk beginnen we te begrijpen waarom de Cinque Terre zo populair zijn. Maar de dorpjes zijn voor ons wel het mooist van een afstand.

Na nog een stevige afdaling lopen we dorpje drie, Corniglia in. Nou ja, we lopen er vooral door. We gaan in een rechte lijn naar het station. Daar aangekomen hoeven we niet lang te wachten op de trein naar La Spezia. Charlie ploft op de grond en doet alvast een eerste dutje.

In La Spezia lopen we naar het centrum waar we bij Barba Pizzi neerstrijken. Ik neem een heerlijke pizza met mozzarella en crudité. Monique geeft de honger de schuld van haar keuze, maar ze weet zelf wel beter. Ze koos de Duitse pizza met worst en friet.

Na de pizza lopen we naar een bushalte en springen we in een bus. Het blijkt de goede te zijn die ons naar de haven brengt. Vanaf daar lopen we nog vijf minuten naar onze bus. Het is inmiddels half acht en tijd voor een douche. Die is hier perfect en inbegrepen in de prijs.

Daarna is het tijd voor wat ontspanning. Charlie is in ieder geval al uitgeteld.

Oh, en die Cinque Terra is dat de moeite en het geld waard? Ja, maar houdt wel rekening met extreme drukte, file lopen en een overdaad aan toeristische winkeltjes. Maar misschien denken we daar morgen na een nacht slechte slaap op dit industrieterrein anders over.