Ja ja, het is weer zo ver! We zijn weer op pad! Ditmaal zijn we neergestreken in Portugal. Een land waar we beide vaker zijn geweest, maar deze keer maken we samen nieuwe herinneringen.
Zaterdag 14 september 2024. Als de wekker lekker vroeg (4:20 uur) gaat, staan we op en zitten we met een kwartiertje in de auto naar Eindhoven Airport. Daar aangekomen droppen we onze bagage en gaan we door de security. De vlucht vertrekt iets na de afgesproken tijd van 7:15 uur en rond half 10 lokale tijd landen we op Lissabon Airport.
In Lissabon wachten we op onze bagage en niet veel later halen we onze huurauto op. We krijgen een dubbele upgrade en gaan van een Renault Clio naar een Renault Captur. Niet vervelend! We doen in de parkeergarage onze korte broekjes aan, het is immers een graad of 24.
Onze route gaat vandaag noordwaarts, als we Lissabon uit rijden, vraag ik Monique te zoeken naar een bakkertje. Ze vindt Café João in Salemas. We rijden erheen en stoppen nog even bij een Mirador, maar als ik aangevallen wordt door 1000 vliegjes rijden we snel verder. João verkoopt heerlijke Pastel Doce. Een soort cakeje, maar zo lekker.
Na deze verwennerij rijden we door naar Ericeira, waar we de route langs de kust vervolgen naar Peniche. In dit dorp lopen we een rondje en genieten we de lunch.
Die lunch is bijzonder. We zitten naast een Amerikaans stel wat kennelijk verlegen zit om een praatje. Het zijn aardige mensen, maar gedurende onze lunch komen we erachter dat ze erg fan zijn van ene Donald Trump. De man vertelt vol trots dat ze van de maga beweging zijn en showt even zijn collectie jachtgeweren. De vrouw vertelt dat ze niet veilig op straat kan en altijd een pistool op zak heeft. Het is een bijzonder gesprek. Naast dit gesprek moesten we natuurlijk wat eten, want hongerig waren we al. De ober serveert een heleboel appetizers en vind het vervolgens gek dat we maar een gerecht om te delen bestellen. Ook een glas wijn kennen ze niet, dat wordt meteen een halve fles. De rekening is bijzonder. De appetizers waren duurder dan de bestelde vis en de wijn was vrijwel gratis. Al met al was het allemaal wel lekker, dus buiten wat verwondering over de kosten is het een prima ervaring.
Na de lunch bezoeken het lokale fort nog even. Het is mooi plekje en het is er heerlijk rustig.
Na Peniche bezoeken we Lagoa de Òbidos. Deze lagune huisvest een flink aantal flamingo’s wat natuurlijk altijd leuk is om te zien.
We rijden verder naar het noorden om te eindigen in Nazaré. We parkeren de auto en lopen naar Milena’s House wat we een nachtje gehuurd hebben. Het bevindt zich in een van de smalle straatjes die dit kustdorp rijk is. Als we ons gesetteld hebben, lopen we naar het strand. Monique wil graag zwemmen, maar merkt al snel dat de Atlantische Oceaan redelijk fris is.
Na het zwemmen eten we een ijsje en rusten we wat uit. Rond half zeven lopen we het dorp weer in op zoek naar een restaurant. Na wat zoeken vinden we Maria do Mar. Ondanks dat ze nog niet open zijn mogen we wel vast gaan zitten. We bestellen een fles wijn, sardines en tomaat en genieten van elkaar en het lekkere eten. Sardines zijn the best!
Tussen de gangen door loop ik even richting strand om de zonsondergang te bekijken.
Als we het toetje op hebben, lopen we naar het strand en zien we weer dat het gouden uur na de zonsondergang eigenlijk mooier is.
En dan is het bijna negen uur en is de batterij leeg! Spoiler alert! Morgen logeren we in een oude windmolen.
Een gedachte over “Obregadas”
Oude herinneringen komen boven bij Nazare. We kwamen daar met zijn allen terecht op een camping, nadat we moesten vluchten voor een bosbrand in 1985
Omdat jullie alle 4 behoorlijk ziek waren, zijn we daar in de wachtkamer van het ziekenhuis beland en hebben daar meer dan een halve dag zitten wachten op de dokter. Toen we hem eindelijk spraken, waren jullie weer redelijk opgeknapt.
Vooral het wachten daar tussen alle Portugese vrouwen was een bijzondere ervaring.
Nazare blijft in ieder geval bijzonder, ook nu nog.