Terwijl Monique geniet van haar workation neem ik de trein naar Madrid. El Campello is immers toch een soort van uitgespeeld.
Maandag 10 februari 2025. Na het ontbijt zeg ik Monique gedag en loop ik naar de tram die me naar het treinstation van Alicante brengt. Ik ben ruim op tijd en besluit nog even navraag te doen over mijn aangepaste ticket. Helaas koos ik voor de een nummertje voor de optie ‘Informatie’. Ik had kennelijk moeten kiezen voor ‘Andere Problemen’. Kortom ik mag opnieuw in de rij gaan staan. Nou dat doe ik wel in Madrid. Nu geen zin meer in.
Ik ga door de security en check in in de trein. Stipt om 11:36 rijdt hij weg. Nou ja rijden, met snelheden rond de 300 km p/u lijkt het meer op laag vliegen.
Exact om 14:08 uur ben ik in Madrid Chamartin. Hier pak ik de metro naar Anton Martin. Na een flinke rit loop ik de laatste meters om me te melden bij Darlén. De alleraardigste Mexicaanse waar ik logeer de komende twee nachten. AirBnB is toch een prachtig medium!
Na ingecheckt te hebben is het tijd om de boel hier te verkennen. Ik begin met een korte wandeling naar Playa Mayor. Een leuk plein, maar ik vind het toch ook wat warm. Tijd om mijn jas uit te doen.
Na Playa Mayor loop ik naar de Mercado de San Miguel. Dit zal vroeger een prachtige markt zijn geweest, maar inmiddels is het een typische tourist trap. Te massaal, te gewoon en te duur. Zonde! Het zag er zo mooi uit.
Na de markt stiefel ik verder richting de Almudena Kathedraal. En flink gebouw! Ik neem een kijkje van binnen, maar ja… een kerk, een kathedraal, een kapel… het zal me nooit echt bekoren. Na de kathedraal is het tijd om me te verbazen bij het Koninklijk Paleis. Eerst om de immense rij die er staat voor een bezoek. En dat terwijl je gewoon online kunt boeken voor hetzelfde moment. Daarnaast om de twee meisjes die geen idee hebben waar ze zijn, maar wel mooie foto’s van elkaar schieten.
Ik loop verder want ik heb iets in het vizier wat meer in mijn straatje past. De Tempel van Debod. Een mooi bouwwerk wat helaas gesloten is vandaag. Morgen nog maar eens kijken.
Na de tempel is het tijd voor een drankje. Bee Beer Debod is de geschikte plaats! Ik moet ook pissen als….* zelf invullen. Dus dat komt goed uit. Ik geniet van de IPA’s!
Na twee drankjes is het tijd om door te gaan. Ik besluit om rustig via Gran Via terug te lopen naar naar mijn kamertje. Uiteraard moet ik even stoppen bij de Turon winkel. Het is me iets prijzig om een aankoop te doen. Ik loop verder en arriveer niet veel later op mijn kamer waar ik even klets met Darlén de hospita.
Het is inmiddels etenstijd en ik besluit om in de wijk Lavapies tussen de locals te gaan zitten. Het wordt Restaurante Achuri. Een prima tent, maar ze hebben iets te grote porties. Dat kwam de variatie niet echt ten goede, maar die kroketjes waren wel super lekker.
Als het eten op is loop ik door naar Chinaski Lavapies. Een brewpub waar ik nog een drankje doe. Daar het nog wat vroeg is, loop ik nog een rondje richting Gran Via en Plaza Mayor voor ik eindig in mijn krakende bed.
Dinsdag 11 februari 2025. Een goede dag begint met koffie. Zo ook die van mij. Mijn eerste stop is bij Syra Coffee. Lekker! Dan door naar Motteau Pastelleria voor een ontbijt. Heerlijk!
Nu ik weer brandstof heb is het tijd om Atocha Station te bezoeken. Het treinstation staat helaas geheel in de steigers. Maar als je niet van buiten kunt kijken, kun je altijd nog de binnenkant bezoeken. Ik loop naar binnen en zie de Renfe informatiedesk. Ik heb mijn kaartje voor morgen nog niet ontvangen, en wil dat wel graag helpen. Helaas kan de dame hier me niet helpen. Ze verwijst me door naar de tropical garden. Ik loop er heen en zie een tweede informatiedesk. Hier heb ik meer succes. Na twee minuten heb ik mijn ticket voor de terugreis in handen.
De dag gaat verder richting Parque del Buen Retiro. Dit is een inmens groot stadspark waar de rust over je heen valt. Althans aan de kant waar ik naar binnen ben gedaan.
Ik besluit naar het kristallen paleis te lopen, maar helaas staat deze ook volledig in de steigers.
Ik vervolg mijn route en passeer het Palacio de Velazquez, maar ook dit wordt gerenoveerd. Iets verderop vind ik het monument van Alfonso XII. In het meertje ervoor wordt flink geroeid.
Ik verlaat het park bij de Puerto de Alcala. Een poort die inmiddels midden op een drukke verkeersader staat. Soort arc de triomph, maar dan Spaans.
De tocht vervolgt zich naar het Prado museum. Onderweg verlies ik bijna een voet in een losliggend afvoerrooster. Gelukkig komt iedereen met de schrik vrij. Het Prado museum zal heel mooi zijn van binnen, maar daar hoef je mij niet voor wakker te maken.
Mijn maag vind inmiddels wel tijd dat er wat in mag, dus ik loop naar Mercado Anton Martin. Hier is nog bar weinig te doen, maar de kaasboer verkoopt wel een glas wijn met een kaasproeverij. Wie ben ik om daar nee tegen te zeggen?!
Na de proeverij loop ik verder op zoek naar een lunch. Ik vind deze ergens, maar ik zou niet meer weten waar het was. Okay, na wat gespeur op basis van de foto’s weet ik dat het bij La Bobia de las Letras was. Een prima lunch met chorizo, albondigas en arroz con leche, maar achteraf was het niet bijster bijzonder.
Na de lunch is het tijd om op zoek te gaan naar een Ale Hop. Mijn telefoonlaadkabel heeft de geest gegeven en moet vervangen worden. Mooi spul joh, die kabels voor iPhones! Ik vind een nieuwe kabel en besluit te zoeken naar het enige wat ik nog niet gevonden heb. Een beeld van een beer. Na een stukje lopen kom ik erachter dat ik het al meerdere keren gepasseerd ben, maar dat het zo klein is dat je het amper ziet. Als een soort meermin in Kopenhagen of de Mona Lisa in Parijs.
Dan maar door naar de Tempel van Belod. Ik hoop er op de bonnefooi in te kunnen. Helaas moet je je echt vooraf digitaal registreren en nog helaasder was het laatste vrije tijdslot vandaag 12 minuten geleden. Ik besluit toch maar te boeken voor morgen, wie weet gaat het gebeuren! Als laatste toeristische daad vandaag loop ik naar Faro de Moncloa.
Dit is een uitkijktoren van 110 meter hoog met uitzicht over de stad. Ik betaal vier euro entree, ga door de beveiliging en neem de lift omhoog. Boven aangekomen is het bloedheet. Je kunt geen rondje lopen, maar het uitzicht is alleraardigst. Ik blijf er vijf minuten en maak gebruik van het toilet. Helaas hoef ik niet te poepen, een vrije val van 110 meter gun je iedere drol toch.
Nu de toeristische hotspots bezocht zijn is het tijd voor een biertocht. Ik begin bij Ogham, maar om daar te komen loop ik eerst anderhalve kilometer door de universiteitswijk. Ogham heeft een prima Hazy IPA, maar is niet erg gezellig. Ik besluit verder te gaan naar La Buena Cerveza. Hier is het bier top! Een heerlijke NEIPA en New Zealand IPA glijden zo mijn keel in. Maar ook niet echt gezellig. Het stelletje Scandinaviërs naast me zeggen geen woord en verder is er niemand. Dan maar door naar Beerhouse La Latina. Een leuke bar waar ik een Hazy IPA en een gewone IPA neem. Ik besluit mijn biertocht in Mercado de San Fernando bij een Grieks-Duits barretje. Meteen een goede plek voor een hapje.
Als het maaltje erin zit en het buik verzadigd is, loop ik langzaam terug naar mijn appartement. Alsof het zo moest zijn is het nog slechts 400 meter, maar na 31533 stappen vandaag tellen ze wel dubbel.
Morgen is mijn laatste dag hier in Madrid. Om half twee mag ik eindelijk naar de tempel, daarvoor moet ik nog koekjes weten te kopen voor de dames in El Campelo. Gelukkig heb ik tijd genoeg!
Woensdag 12 februari 2025. Vandaag staat in het teken van koekjes en vreemde zaken. Ik begin met koffie en koek bij Café Lulu. Een lekker stukje sinaasappelcake, maar slechte koffie. Bah! Ik doe een nieuwe poging bij Plántate. De koffie is beter en hij serveert tahini koek! Jum.
Met een gesuikerde maag loop ik richting Playa Mayor. Terwijl ik loop stuit ik online op een geheim verkooppunt van koekjes. Deze bevindt zich in het klooster van Corpus Christi las Carboneras. Het begint met de deur waar op een klein bordje Venta de Dulces hangt.
Ik bel aan en vraag in mijn beste Spaans of er koekjes zijn. Ik had daarbij overigens wat hulp van de website die me er naar toe leidde. Ik loop door een gang en volg het bordje Torno. Aan het eind van de gang hangt een menukaart en is een doorgeefluik. Iemand vraagt wat ik wil hebben. Ik ga voor de amandelkoekjes. Niet veel later draait het luik en staat er een zak. Ik leg het geld erbij en het luik draait weer. Niet veel later staat de zak er weer samen met mijn wisselgeld. Briljant! Geen mens gezien, maar wel officiële nonnenkoekjes gekocht.
Na dit avontuur besluit ik weer verder te lopen. Ik heb het beeld van de gelukskikker nog niet gezien en loop er heen. Het beeld staat natuurlijk aan de andere kant van het centrum, maar boeien! De koekjes moeten toch verbrand worden.
Na de kikker aanschouw ik meteen even het monument van Columbus en een raar wit hoofd wat hier ook staat.
Mijn zoektocht naar rare dingen leidt me nu weer naar het stadspark van Retiro. Ja, deze heb ik gisteren al uitgebreid bezocht, maar kennelijk heb ik het enige standbeeld ter wereld ter ere van de duivel gemist.
Het begint inmiddels lunchtijd te worden en ik heb wel zin in huevos rotos. Ik loop naar de specialist op dit gebied, maar die vindt het ook half één nog geen tijd voor lunch. Dat is pas om één uur. Daar ik geen tijd heb om te wachten loop ik door naar Mercado de la Cebada. Hier geniet ik eerst van een vettige empanada. De verkoper staat erop dat ik de tomatensalsa erbij neem. En hij heeft gelijk, heerlijk!
Als ik mijn rondje over de markt afmaak kan ik bij de Duitse Beergarden de verleiding niet weerstaan. Pils met curry worst! Heerlijk!
Ik moet nu opschieten want ik moet om half twee bij de Tempel van Debod zijn. Drie keer is scheepsrecht en ik wil naar binnen. Stipt op tijd arriveer ik en loop ik het terrein op. Mijn gratis kaartje wordt gescant en ik krijg een folder met informatie. Het is een mooie tempel met prachtig uitgehakte muurtekeningen.
Na de tempel wacht mijn laatste actie van vandaag. Het Cookie Lab. Er zit er een op een kilometer afstand. Ik loop er heen en bestel koekjes voor de dames in El Campello. Oké, oké, ook voor de heren.
Dan is het tijd om de metro naar Charmartin te nemen. Mijn trein vertrekt om 16:00 uur en ik wil die niet missen. Daarmee komt 50 uur in Madrid ten einde, mijn voeten hebben zo’n 80.000 stappen gezet en die vinden het nu wel tijd welletjes.
