Het is onze laatste dag op het Zuidereiland. Morgen pakken we de ferry naar Wellington. Het blijkt een dag met heel veel bochten te zijn.
Zaterdag 6 januari 2024. We beginnen met een prima ontbijt. We eten onze proviand tas leeg. We hebben pap met pindakaas en pannenkoek met jam. Met volle buikjes pakken we de tent net niet droog in en rijden we richting Te Waikoropupu Springs.
Na een bochtige rit over de Tanaka Hill arriveren we. In de bronnen kun je het meest zuivere water van Austrazië vinden. Het borrelt omhoog uit een kartssysteem en is uit de ondiepe bronnen ongeveer een jaar oud en uit de diepere bronnen ruim toen jaar oud. Hoe het allemaal werkt weten ze nog niet precies.
We lopen er een rondje en genieten van de schoonheid van het water. Helaas is de beloofde pomp niet meer beschikbaar, we kunnen het dan ook niet proeven.
Na dit boeiende stukje natuur rijden we we weer terug richting Marahau. Dat betekent weer die bochtige bergpas over de Tanaka Hill. Dat is overigens dezelfde berg waar de grot van gisteren zich bevindt. Als we de berg over zijn rijden we door richting Nelson. Bij een lokale fruitboer halen we wat zomers fruit. Denk aan frambozen, pruimen en boysenberries. Heerlijk!
De route vervolgt zich en we slaan af voor de Ruby Coast Scenic route. Dit vooral met het oog open lunch. Bij de Mapua Village Bakery genieten we van een fish chowder pie en de beroemde hot chillin dog.
Na de lunch passeren we Nelson en arriveren we bij Havelock. Hier moeten we stoppen bij de Green Mussel Pot. Dit restaurant serveert immers de Green Lip Mussel. Een lekkernij die enkel in Nieuw Zeeland voorkomt en daar gekweekt worden. We nemen een gegrild plankje en voornamelijk ik geniet ervan. Monique vindt de structuur niet prettig en weet subtiel de mossel in een servetje te plaatsen. Gelukkig is mijn ex-stiefmoeder niet mee, want die zou ziedend worden als ze het zou zien. Tijdens deze snack bedenk ik dat ik hier negen jaar geleden ook al zat te smullen.
Vanaf Havelock nemen we de Queen Charlotte Scenic Drive richting Picton. Dit is pas een bochtige weg! We pakken een uitzichtpunt mee en kijken nu recht de Marlborough Sounds in. Mooi hoor!
Niet veel later pakken we een verwarrende afslag en rijden we verkeerd. Niet heel vervelend overigens, we worden getrakteerd op een groepje zwarte zwanen.
En dan! Dan staan we ineens in Picton. We zien de Ferry toevallig net arriveren. Het blijkt nog niet die van ons te zijn, maar dat komt ongetwijfeld goed morgen. We melden ons bij de Picton Campervan Parc waar we een kamertje hebben geboekt. Daar doen we een wasje en ruimen we onze auto vast op. We moeten de Suzuki morgen inleveren om in Wellington een nieuwe te halen. Niet heel praktisch, maar kennelijk de nieuwe manier van werken.
Als we alles hebben opgeruimd lopen we naar het centrum van dit stadje. Heel boeiend is het niet, maar ze hebben er wel een heel fijn restaurant genaamd Sisu. Sisu betekent:
A Finnish concept described as stoic determination, tenacity of purpose, bravery, resilience, and hardiness. It is held by Finns themselves to express their national character.
Hier hebben we een tafeltje gereserveerd en genieten we van een aantal sharing plates. We hebben White Fish Crudo, Marinated Cheese, Lamb Backstrab, Rosolli and Panisse en Shoestring Fries. Als alles op is besluiten we ook nog de Blueberry Gravlax te bestellen. Heerlijk allemaal. De alleraardigste bediening is keurig en vraagt na een tijdje waar we vandaan komen. Op basis van uiterlijk hoopten ze op Finland, maar ik moest ze teleurstellen ik ben slechts een Noorse god uit Nederland.
Als toetje bestellen we het drop ijs, wat zeker niet verkeerd is. Het komt zelfs een beetje in de buurt van mijn eigen ijs van kokindjes. Voldaan nemen we afscheid en lopen we via de supermarkt terug naar ons hutje.
