Kies jij maar een route uit zei ze nog toen ik vroeg of ze mee wilde kijken. Maximaal 10 kilometer graag, maar 12,9 is acceptabel als het niet te stijl is. Oh slechts 530 meter klimmen, dan kan het wel.
Donderdag 19 september 2024. We beginnen met een ontbijt in Café da Ponte. Heerlijk, we delen een croissant en genieten van een Pastel de Nata. Daarna schieten we nog even de minimarket onder het café in waar we wat halen voor de lunch.
Dan rijden we Nationaal Park Peneda-Geres in. De smalle weggetjes slingeren ons naar het startpunt van onze wandeling. We parkeren de auto en beginnen vol frisse moed aan de mooie tocht.
Het eerst deel zijn vooral trappen naar Cascato do Arado. Het is een mooie waterval, maar op dit moment slechts een schimp van wat hij kan zijn als het geregend heeft. Dat zien we op de foto’s van een gids die drie toeristen op sleeptouw neemt.
Waar voor velen de waterval het einde van de wandeling is, is dit voor ons slechts het begin. We slaan een smal geitenpaadje in en beginnen te klimmen. Ik had wel gezien dat de klim vooral aan het begin zat, maar niet dat het zo stijl zou zijn.
We klimmen en klimmen en Monique klaagt er op los. Maar potdikkie wat zien we mooie landschappen. Ruige rotspartijen, kale vlaktes, koeien en mooie vergezichten. Ja, zelfs het weer zit mee, we zien nog wel wat rook hangen, maar ook een hoop blauwe lucht.
Na een paar uurtjes klimmen en meerdere bergpassen gepasseerd te hebben kijken we een mooie kloof in. Hier staat zowaar zelfs een hutje waar we even kunnen pauzeren.
Na de pauze lopen we verder en gaan we nog een bergpas over. Het lijkt de laatste te zijn en we lopen nu redelijk vlak op de top van de bergen. Tijd voor de lunch. En wat voor eentje, een prachtig uitzicht en een broodje salami! Wat wil je nog meer?
Na de lunch beginnen we langzaam af te dalen eerst over een mooie vlakte met eveneens een hut. Maar daarna moeten we van hoogte van de bergen een kloof in. Het begin is stijl en onherbergzaam terrein. Het is continu goed zoeken naar iets wat op het pad moet lijken, maar we vinden gestaag de weg naar beneden.
Inmiddels wordt het ook goed warm. Het is maar goed dat we sinds de waterval nog geen mens gezien hebben. Het zal wel een beetje rieken om ons heen. Naarmate we lager komen, wordt het pas iets beter en langzamerhand beginnen we een riviertje te volgen. We zien al tijden kleine poeltjes, maar nog geen opties om erin te springen. Uiteraard vinden we een prima poel waar we niet veel later heerlijk naakt in liggen te badderen. Uiteraard zijn er foto’s, maar die zijn natuurlijk privé.
Nu we ons weer fris voelen lopen we weer iets vrolijker naar beneden. Uiteraard is dat van korte duur, want het pad is nog steeds niet echt lekker beloopbaar. We passeren Poço Azul Geres en zijn blij dat we hier niet hoeven te skinny dippen. Het is prachtig, maar hier zien we ook gelijk de eerste mensen van de tocht.
We lopen verder en hebben nog steeds vijf kilometer te gaan. Het pad wordt iets beter, maar gaat nog steeds op en neer en op en neer. Als we denken een weg op te mogen, moeten we stijl naar beneden om na een brug ook weer stijl omhoog te moeten, maar daarna is het wel gedaan met de rotsachtige smalle paadjes. We hebben nu een breed pad, nog wel iets stijgend, maar acceptabel. We passeren een tweetal natuurlijke fonteintjes waar we nog even wat koud water over ons heen werpen. En dan, inmiddels is ons water al op, komen we bij de auto aan.
De barre tocht was prachtig en we zijn weer heerlijke ervaringen rijker, maar met 13 km en 904 hoogte meters in de beentjes mogen we wel een beetje moe zijn.
We rijden terug naar Café do Ponte om bij de supermarkt wat vocht te halen en dan snel door te rijden naar onze caravan waar we douchen en genieten van onze borrelplank uit Porto.
Na de borrel rijden we weer naar het dorp. Het plan is eten bij O rei de batata. De koning van de aardappel lijkt echter verbannen. Het restaurant oogt zo sneu dat we toch weer kiezen voor Tipico o Sobreiro. Het gezellige restaurant waar we gisteren ook aten voedt ons vandaag met kabeljauw. Niet de filet zoals we dat thuis graag eten, maar deze werd overdwars geserveerd. Evengoed heerlijk!
Het toetjes is wat zich letterlijk vertaald als kamelenkwijl. Een heerlijk gerecht van dolce de leche en ei. Een mooie afsluiter van deze vermoeiende dag.
