Vandaag is een reisdag. We rijden in zuid-westelijke richting naar São Luis. Althans, dat was het plan. Onderweg eten we absurd veel gebakjes.
Woensdag 25 september 2024. We genieten vandaag weer van ons Portugese ontbijt. Veel zoetigheid, waaronder een pastel de nata, queijada een de Evora, en een onbekende ster. De tweede is een soort cheescake. De serveerster snapt niet wat Monique vraagt als ze het probeert uit te spreken.
Na het ontbijt trekken we de deur van ons appartement dicht en kopen we nog wat zoetigheid voor onderweg. Dan rijden we richting São Pedro de Corval. We zagen in het fantastische TV programma ‘we zijn er bijna’ dat dit het pottenbakkersdorp van Portugal is. Dan kun je zoiets niet overslaan natuurlijk! We parkeren de auto en lopen het bezoekerscentrum in. Hier zie je de verschillende stijlen die de pottenbakkers hebben uitgestalt.
Nadat we een rondje hebben gelopen, weten we nog niet welke olaria die leuke streepjes had. Ik loop een willekeurige binnen en zie pottenbakkers en schilders aan het werk. Dat ik de gesloten shop binnenliep werd geloof ik minder gewaardeerd, maar ja… ik spreek geen Portugees. Om te zien waar de oudjes zijn geweest, zetten we even het tv programma.
Na de match gemaakt te hebben met Google, gokken we op Olaria O Patalim. En ja hoor het is bingo! We lopen hier ook even door de potterij en zien hoe de mensen hier druk bezig zijn met vormen, kleien en schilderen. In het winkeltje kopen we wat espresso kopjes, een schaaltje en een vaasje. Nu maar hopen dat het niet kapot gaat.
Na deze prima activiteit doen we nog een koffie in de lokale bar. Monique ziet dan nog een bakkerij waar ze even wilt stoppen, maar die is helaas gesloten.
Terwijl we doorrijden naar São Luis genieten we nog even van die heerlijke gebakjes uit Evora. Wat een suiker- en smaakbommetjes!
Om de rit te breken stoppen we eerst bij een strandje. Heel leuk, maar gezien het weer niet iets voor vandaag.
Dan gaan we naar Portel. Hier hebben ze een kasteel, wat zeker de moeite waard is. Na het betere speurwerk rijden we de auto er praktisch tegenaan. We lopen een rondje om het bouwwerk. Helaas is bezoeken geen optie, maar het kasteel ziet er leuk uit. Ik oogst nog even een peul van een oleander en dan rijden we door naar Beja.
In Beja aangekomen hebben we een bericht van Lonneke. Lonneke heeft mogelijk mee gedaan aan ‘Ik Vetrek’, en had bijzonder slecht nieuws. De off the grid tent die we hadden geboekt was door een flinke bui helemaal off the grid geraakt en ze moest annuleren. Excuses excuses, overmacht. Kan natuurlijk gebeuren zoiets. Terwijl we in Beja van een heerlijke boerenlunch genieten (brood-vissoep) zoeken we een nieuw onderkomen voor vannacht. We spreken er drie aan op AirBnB en Samantha reageert gelukkig vlot dat we van harte welkom zijn. Nog voor het dessert, nog meer taartjes, is onze slaapplek weer geregeld.
Na de heerlijke lunch bezoeken we het kasteel van Beja. Wat een prachtig bouwwerk is dat. Voor slechts 2 euro mogen we de toren beklimmen, iets wat ik natuurlijk maar wat graag doe. De toren kent meerdere verdiepingen en nadat we een rondje om de derde hebben gelopen kom ik erachter dat er nog een toetje is! De bovenste verdieping, uiteraard volledig compleet met schutputjes.
Na de toren doen we nog een rondje kasteel en daarna verlaten we Beja. We gaan nu niet langer naar São Luis, maar naar het iets zuidelijker gelegen Malavo. De rit duurt anderhalf uur.
In Malavo logeren we dus bij Samatha, de uitbaatster van Quinta Alentajano. Ze is er even niet, maar legt uit welk hutje we moeten hebben. Ja, ondanks dat de tent niet doorgaat, staan we toch op een soort camping met een allegaartje aan hutjes.
Terwijl we wachten pakken we alvast onze koffers goed in. Niet dat we al naar huis gaan, maar morgen leveren we wel alvast de auto in. Daar hebben we niets aan in Lissabon. Als dat allemaal geregeld is, ontspannen we wat voor de hut. Samantha zegt even gedag en geeft aan de maaltijd om 20:00 geserveerd wordt. We zijn benieuwd!
Om iets voor achten sluiten we aan bij het diner. Er zitten al drie andere gasten, een Fransman en twee Duitsers. De Fransman is wat stilletjes, de Duitse dame houdt wel van een praatje. Het eten is top! We beginnen met een hele lekker Griekse salade. Dan volgt een soortgelijke vissoep als die we voor de lunch hadden. Ditmaal zit er erg brood in, maar piepers. De Duitse buuv weet te vertellen dat de vis zwaardvis is. Ze legt het voor de duidelijkheid in woorden en gebaren uit.
Tijdens het eten worden we gestoord door de huiskat. Garfield wil wel een vorkje meeprikken.
Na het hoofdgerecht volgt een dessert van ijs en gestoofde pruimen. Ook niets op af te dingen, evenals op de koffie die ook nog geserveerd wordt. Ik bestel nog een flesje wijn die we met onze nieuwe beste Duitse vrienden oppimpelen. Het is een gezellige avond! Tot morgen.
