Het is een veelzijdige dag. Van watervallen tot kastelen en van dorpjes tot hoge bergen. We hebben alles gezien in het veelzijdige Lazio.
Zondag 4 mei 2025. Monique had haar plaswekker gezet. We werden er wakker van. Het kan ook een hond zijn geweest. Gelukkig slapen we nog even verder. De dag begint officieel met koffie en ontbijt. De croissants van de camping zijn wel vers gebakken, maar niet echt lekker. Dat geldt ook van de yoghurt van Gabrielle.
Na het ontbijt pakken we alvast het een en ander in voor we naar de waterval van Lo Schioppo lopen. Het is een rustige wandeling door het bos. Charlie vindt het heerlijk! Ieder stroompje water wordt geproefd. Helaas komen we geen beren tegen. De waterval is hoog, heel hoog.
Terug bij de camping pakken we in vertrekken we in zuidwaartse richting. Het einddoel wordt Scuderie del Pescio. Dat ligt rechts van Rome en boven Napels.
Monique laat vandaag haar Google Maps kwaliteiten weer zien. We rijden de camping nog niet af of ze heeft al een kasteel gevonden in Balsorano. Het kasteel is weliswaar privé eigendom, maar dat neemt niet weg dat we het van buiten mogen aanschouwen.
Na het kasteel bekeken te hebben gaan we richting Sora. In dit stadje toon ik weer aan dat ik de koning van het achteruit inparkeren ben. Okay, even afkloppen. We lopen richting het oude centrum en stoppen even bij een bakkertje waar we een broodcircel, zak koekjes en flesje met neut kopen
Na de bakker belanden we bij een cafeetje waar we koffie doen. De stamgasten hebben een discussie over het type hond dat Charlie wel of niet is.
Dan volgt een route door de smalle straatjes van het dorp. Erg mooi allemaal. We vermaken ons hier prima. Maar het is ook geen wereldstad natuurlijk, kortom we trekken verder.
De volgende stop wordt het drijvende eiland in Lago di Posta Fibreno. Het karstmeer blijkt het hele jaar een continue temperatuur van 10-11 graden te zijn, maar het drijvende eiland is nog bijzonderder. Het bestaat uit een turflaag die als het ware drijft op het meer. De wortels van de vegetatie houden het als ware op hun plek. Tijdens het bezoek genieten we van de koekjes uit Sora.
Met honger in de buikjes rijden we naar Campo del Popolo. Slechts 20 minuten de berg op aldus Monique. De borden gaven al aan de het smalle wegen waren, maar niet dat het op sommige plekken erg stijl was. Geeft niets! Vanry en ik houden wel van een uitdaging.
Als we bijna boven zijn weerhoudt een kudde schapen ons om het einde te bereiken. De laatste 350 meter dan we dan ook te voet. Wat een prachtige plek is dit! Helemaal in the middle of nowhere. We draaien de gaskraan open en genieten van onze lunch. Ei met worst en de broodcirkel.
De honden die hier de schaapskudde hoeden hebben kennelijk ons lekkers geroken en komen aangesneld. Het zijn dotjes, maar toch is Monique niet op haar gemak. De lunch gaat dan ook wat vlotter naar binnen dan gepland.
Met volle buikjes rijden we de berg weer af. Kennelijk heb ik nu een andere route, want de weg is nog slechter dan op de heenweg. Natuurlijk niets aan het handje. Gewoon rustig aan doen en de tijd nemen zodat we weer veilig beneden komen.
Terwijl we verder naar het zuiden rijden zie ik een immens gebouw op een berg staan. Monique zoekt het op en het blijkt het Abdij van Monte Cassino te zijn. We rijden er heen! Hup weer een berg op, hup weer even steken als de haarspeldbocht te krap is. Bij aankomst zien we dat auto’s drie euro parkeergeld betalen en campers acht euro. De parkeerwacht vraagt of we een camper zijn. Ik zeg nee, een auto. Ik wijs naar het witgoed verderop en zeg: dat zijn campers. De man moet lachen en we mogen voor drie euro parkeren.
De abdij is een prachtig gebouw, maar is en blijft een Italiaans vertoon van pracht en praal. Opmerkelijk is trouwens dat er niets gezegd wordt over het feit dat er oorspronkelijk een tempel voor Apollo stond en dat het in 1944 compleet platgegooid is omdat er een paar Duitsers zaten.
We verlaten de Abdij en rijden nu in een ruk naar onze slaapplek voor vannacht. Dat wordt Scuderie del Peschio. In mijn telefoon inmiddels terug te vinden als Rosaria Paardenvlees. Als we arriveren worden we overigens hartelijk ontvangen door Francesco en Rosaria. We mogen een plek kiezen en gaan voor gras in plaats van grind. De Zwitserse buren lijken er wat minder blij mee te zijn.
Nadat we zijn geïnstalleerd beginnen we aan de borrel. We hadden nog witte wijn van Pepi, daarbij ham, olijven en chips. Helemaal lekker!
Om stipt acht uur lopen we hier het restaurant binnen. Honger! Officieel is zondagavond de afsluiting van de week voor het personeel en zijn ze gesloten, maar het is geen moeite om voor ons nog een maaltijd op tafel te toveren. We beginnen met huisgemaakte pizzapunten van Francesco. Heerlijk! Dan volgt een een flan van ricotta en gerookte eend met bosvruchten.
We genieten van de ravioli gevuld met ricotta en een saus van pistache. Loopt het water je al in de mond? Dan volgt sparerib, zo lekker hebben we dit nog niet gehad. We sloten af met Crostata alla crema al limone con meringhe e frogole.
Overigens was de wijn heerlijk! Ongefilterde witte wijn waar we wellicht over een paar dagen nog langskomen en rode wijn zo zacht als boter.
We rekenen af en krijgen nog een neutje van het huis. Levenselixer, maar dan minder lekker.
We lopen terug naar Vanry waar Charlie heerlijk ligt te slapen. Als we de bus openen krijgen we een prachtig concert van de buurkikkers te horen.