Maiella

Het is een dag om in te lijsten. We beginnen op het strand om vervolgens de bergen van de Abruzzo in te rijden. We lopen door een kloof en slapen met uitzicht op de bergen van Maiella.

Zaterdag 10 mei 2025. Het is acht uur. De lucht is weer blauw, de temperatuur in de tent neemt weer toe. We staan op en lopen met Charlie naar het strand. De pup is enthousiast! Ik doe ook even een kleine temperatuurtest.

We ruimen onze zooi op, de was is bijna droog. Dan rijden we naar San Salvo. We belanden bij Pasticceria Dali by Mona Lisa. Bij binnenkomst klinkt er een ferme Yes! uit Monique. Ze hebben een Maritozzo. Ik neem gewoon een normaal ontbijt.

De tweede ronde wordt de maritozzo met Nutella. De suiker giert nu echt door ons bloed. Gelukkig komt er ook een espresso bij om het weg te spoelen. Conclusie achteraf… twee is toch te teveel 🤣

Na boodschappen gedaan te hebben rijden we in de richting van Abruzzo. We willen het Nationale Park Maiella eens goed onder de loupe nemen. Voor we het park inrijden beginnen de taartjes op te spelen. Tijd voor een korte pitstop bij Café 365 in Salva, Chieti.

Niet veel later arriveren in San Martino. Hier staan drie van de grootste pastafabrieken van Italië. Kennelijk is het water hier formidabel. Wij komen voor de Gole di San Martino. Een kloof die leidt naar een oud klooster. We negeren de bordjes dat Charlie niet mee mag en dat het dragen van helmen geadviseerd is en lopen de kloof in. Drie minuten later staan we bij het ingestorte klooster.

Bij het klooster luisteren naar het geluid van de continu naar beneden vallende kiezels. Zo’n helm was wellicht toch niet overdreven.

Bij de kloof heb ik een kaart van het park weten te scoren. Hierop zien we een grot en een park waar twee beren zouden zijn opgevangen. Beide zijn potdicht. We rijden door naar een geosite, de bronnen van Aventino. Charlie is er blij mee. Een rivier met watervallen, stroomversnellingen en opborrelend water.

Terwijl ik geniet van het water is Monique als een echte Dora op onderzoek uit. Er zouden immers fossielen kunnen liggen.

Onze tocht vervolgt zich naar nog een geosite, Quatro Santa Chiara op 1250 meter hoogte. Het is een grote vlakte en in eerste instantie denk je aan een oude gletsjer. Het blijkt een tektonisch karst plateau te zijn.

De weg leidt ons verder door de vallei tussen M. Pattara (2137 m) op rechts en M. Pizzalto (1966 m) op links. We genieten van het uitzicht.

Bij Campo di Giove willen we lunchen. De eerste keuze zou een restaurant bij een meertje zijn. De kiosk verkoopt echter alleen panini’s. Daar hebben we geen zin in.

We lunchen bij La Scarpetta di Venere. We voelen ons hartstikke welkom. Van de serveerster spat de gastvrijheid af. We hebben allebei een bord pasta besteld. Monique met lam, ik met everzwijn.

Met de lunch in onze buikjes rijden we naar Passo S. Leonardo. Hier parkeren we Vanry met het doel te overnachten op de parkeerplaats van een verlaten hotel. We zijn niet de enige met dit idee, er staat al een Duitse bus.

We beginnen met een wandeling door het gebied. Het is nog droog, maar wel fris. We lopen eerst twee kilometer door een bos en dan twee kilometer door een alpenweide terug. Onderweg hebben we een prachtig uitzicht over de bergen van Maiella.

Terug bij Vanry is het tijd om uit te rusten. Ons prachtige uitzicht wordt langzaamaan steeds kleiner door de mist die over de bergen trekt.

Met amper 4G is het toch gelukt het avontuur van vandaag te delen. Mocht er nog wat spannends gebeuren, dan is er morgen weer een dag. Oh ja, we hopen vanavond of vannacht nog wel wolven of beren te horen en of zien.