Vandaag rollen de dames als eikeltjes door de bus. Het goede daaraan is dat we dan ook wel prachtige dingen gezien hebben. En ook leuk, door onze route eindigen we eigenlijk precies daar wat vooraf onmogelijk leek.
Woensdag 7 mei 2025. We staan rond een uur of acht naast ons bed en het duurt niet lang voor we camping Vorea verlaten. De eigenaar, Francesco, had een café aangeraden voor koffie. Monique ontdekte dat ze er ook heerlijke taartjes verkochten. Bij aankomst keken we hulpeloos in de vitrien toen de zeer behulpzame dame vroeg of we niet gewoon cornetti wilde. Ja, graag met chocopasta en kersenjam. Ze vroeg of we bij Francesco gelogeerd hadden, want hij bood ons de cappuccino en thee aan. Toen we vertrokken hebben we nog twee taartjes genomen.
De tweede stop is een andere tip van Francesco. Castella di Serragiumenta. De perfecte locatie voor een bruiloft, maar ook een verkoper van wijn. We rijden het erf op. Zoeken iets van een winkel en vinden uiteindelijk met wat hulp de receptie. Daar weten we twee flessen rosato met bubbels en een fles wit te scoren. Daar we door Francesco gestuurd zijn krijgen we zelfs nog korting.
Nu we weer wijn in de koelkast hebben rijden we Nationaal park Pollino in. Bij binnenkomst staat een groot bord dat er een weg is afgezet na vier kilometer. Op goed geluk rijden we verder. Na vier kilometer geen afzetting wat ons doet besluiten door te rijden na even van het uitzicht genoten te hebben.
Naarmate we verder het nationaal park in rijden worden de wegen bochtiger en steiler. De dames rollen er op los. Boven op een vlakte stoppen we even voor een fotomoment. We besluiten onze geplande wandeling te laten schieten en hier naar het genoemde uitzichtpunt te lopen. De bordjes wijzen in de richting van een café, maar de uitbater zegt dat we de andere kant op moeten. Zijn café ligt overigens in een prachtige bloemenzee.
We lopen de vlakte op die wordt vervangen door een bos van beukenbomen. Na een tijdje, komen we bij de zes gezusters uit. Een samensmelting van zes beuken met omtrek van 6 meter die inmiddels 300 jaar oud is.
Niet veel later genieten we van onze heerlijke taartjes bij het uitzichtpunt.
We lopen terug en nemen nu een iets andere route. Het scheelt ons maar liefst 200 meter waardoor het totaal op 4800 meter uitkomt. Charlie vond de alternatieve route overigens top want ze kon door natte loopgraven lopen en kwam een springer pup tegen.
De route vervolgt zich over de vlaktes van Pollino en we stoppen her en der om van de uitzichten te genieten. We rijden langs wilde paarden en koeien en besluiten vandaag voor een vroege lunch, het is pas half één, te gaan.
Na de lunch rijden we verder. De eikeltjes rollen weer door de bus. We hadden ergens een wijnboer ontdekt, dus dat wordt het volgende doel. Na flink van bochten, kuilen in de weg en afdalingen is de wijnboer conform verwachting gesloten. Maar we zijn nu wel dwars door Pollino gereden en bij toeval precies aan de kant gekomen waar we wilden zijn.
We rijden nu door naar Canyon Calanchi Lucani. Hier bezoeken we de kleirotsen. We parkeren Vanry en lopen een stukje de kloof in. Op zich een spannende exercitie, want we hebben geen idee of de klei niet zomaar kan instorten.
Van dichtbij ziet het er zo uit.
Nu de middag toch een beetje halverwege is wordt het tijd om een plek voor de nacht te roggelen. De ideale plek liet gisteren al weten de komende dagen gesloten te zijn wegens werkzaamheden aan zijn oprijlaan. We vinden iets potentieels richting Matera. Dat zou een uurtje rijden zijn, maar wel anderhalf uur uit de richting van Pietropertosa waar we morgen naar toe willen. Iets boven Pietropertosa vind ik Agriturisma Grotta dell’Eremita. Ik bel en er is plek. Okay, nu nog iets verder rijden, maar morgen aanzienlijk minder.
We rijden er naartoe en gelukkig mogen we over een soort van snelweg. Onderweg hebben we de grootste lol als ‘Devils Dance Floor’ van Flogging Molley door de speaker klinkt. Het is een dolle boel!
Als we bij de Agriturismo komen worden we na wat zoeken welkom geheten door een oud Italiaans mannetje in pak. Met handen en voeten worden we naar onze standplaats gewezen en krijgen we uitleg over het wel en wee op deze plek. Ook worden we om acht uur aan tafel verwacht. Wij zijn benieuwd.
Nadat we zijn gesetteld beginnen we aan de borrel. We chillen wat in de bus en doen vrij weinig. Charlie speelt nog even met de lokale pup.
Om acht uur mogen we aansluiten voor het diner. We hebben keuze uit het degustaçion menu en het degustaçion menu. We gaan voor het degustaçion menu. Een foto zegt hier meer dan duizend woorden..
Wat we kregen was allemaal niet vies, maar ook niet lekker. De charme van vergane glorie hangt er een beetje overheen. Wel willen, maar niet meer kunnen. Gelukkig hadden we de Italiaanse versie van miljoenenjacht op de achtergrond en hoorden we real time dat er zwarte rook was.
We rekenen af, 80 euro inclusief overnachting, en lopen terug naar Charlie die braaf in Vanry ligt te slapen. Iets wat wij ook zo gaan doen.
