Gisteren hadden we al een oogje op papa, maar vandaag worden we verliefd op de goede man. Ook genieten we van verre uitzichten bij Castelluccio en eindigen we in de buurt van Rimini. Tijd voor een feestje! En echt verliefd wordt ik op een sluwe rakker.
Maandag 12 mei 2025. We branden het bed weer uit, lekker hoor die Italiaanse zon, maar mag het een uurtje later? Het zal rond half acht zijn dat we opstaan. Charlie geniet van het uitzicht over de wijnvelden tijdens haar ochtend kakje.
Iets voor achten arriveren vader en zoon eigenaar. Papa biedt ons meteen een koffie met een ontbijt aan. Zulks kun je toch niet weigeren? We nestelen ons in het proef lokaal en worden gefêteerd met cappuccino en een doos vol gebakjes.
Terwijl we eten proberen we wat te kletsen met papa die vol liefde naar ons kijkt. We hebben het vooral over zijn prachtige koperen koffiezetapparaat. Als ik vraag wat de goede man voor het ontbijt krijgt wil hij niets hebben. Wat een lieverd! Uiteindelijk vraagt hij toch een review op Google. Die kan hij krijgen, met directe link naar zijn website vanaf hier.
Met een beetje pijn in het hart verlaten we het terrein, ook omdat Vanry de echt steile helling niet heel tof vindt. We zijn van plan een wandeling te maken door een kloof, maar gezien het prachtige weer rijden naar Pian Grande di Castelluccio.
Dit is een grote vlakte in het centrale deel van de Appenijnen. De vlakte staat bekend om zijn prachtige bloemenpracht in de zomer als de linzen in bloei staan, maar wij zijn daarvoor iets te vroeg.
Onderweg worden we getrakteerd op prachtige bergen. De besneeuwde toppen hebben een zebramotief.
Net nadat we de vallei op rijden spot ik een vos! En wat voor een, een speels diertje wat mij ruim de tijd geeft om hem vast te leggen. Okay, hij gaf aan niet te willen wachten tot ik een zoomlens had gepakt, maar wat een dot! Na dit hoogtepunt maakt de rest van de dag niet meer uit. Best day of my life!
Okay, we bekijken de vallei en hebben als de wolken meewerken bij tijd en wijle een mooi zicht op de besneeuwde bergen.
We besluiten het dorpje dat de vallei zijn naam geeft te bezoeken. Dit is in 2016 bijna geheel weggevaagd door een aardbeving en de schade is nog steeds zichtbaar. Onderweg naar de vlakte zagen we al een soort oorlogsgebied, maar dit dorpje spant de kroon.
Na een aantal toeristische aankopen (linzen en bier) en een kop barley koffie rijden we de vallei uit. We gaan richting Montelparo en zoeken onderweg naar een restaurant voor de lunch.
Alle restaurants in deze regio blijken echter gesloten op maandagmiddag. Je snapt er niets van. Uiteindelijk scoren we in een stadje op de route twee punten pizza en vier koekjes. We rijden door naar Montelparo, waar we onze pizza punten opeten op een bankje van de lokale pizzeria.
Montelparo was een tip van moeder. Ze noemde het een Toscaans dorpje in de Marken. Dat klopt, enige verschil is dat er buiten de postbode geen hond was.
We doen nog wel een drankje bij Capricci di Gala, maar de bitterlemon die ik koos voor Monique viel niet in de smaak.
Met hernieuwde energie is het tijd om een stuk naar het noorden te rijden. We hebben 190 kilometer te gaan en kiezen voor de Autostrada. Na anderhalf uur arriveren we in Riccione, een stadje in de buurt van Rimini.
We parkeerden Vanry en lopen het stadje in. Het komt in de buurt van Malia (Kreta) waar ik eerder was. Kansloos toeristisch en wachtend op pubers die te veel drinken. Ons doel was om hier een ijsje te eten. Dat is gelukt.
Sterker nog, bij de buurvrouw hebben we een nog lekkerder ijsje gehaald.
Dan is het tijd om naar ons eindpunt te gaan. Dat is Podere Vecciano. We parkeren Vanry op de camperplaats en lopen naar het winkeltje. Daar schuiven we meteen aan voor een wijnproeverij. Prima biologische wijnen, waarvan we er weer een paar hebben ingeladen.
Na de wijnproeverij zetten we Vanry op zijn plek, klappen we zijn dak open en genieten wij van de zon. Daar het al weer even geleden is dat we een douche hebben gezien, maken we dankbaar gebruik van de douchefaciliteit hier. Monique is zo enthousiast dat ze haar handdoek vergeet mee te nemen. Gelukkig hoorde ik haar roep om hulp en hoefde ze niet drijfnat terug te lopen.
Na een uurtje of wat ontspannen te hebben lopen we naar het naastgelegen restaurant. We bestellen twee borden pasta en een bord met gesneden vlees. Alles is helemaal lekker.
Na het hoofdgerecht bestel ik nog een tiratisu. Dat blijkt een niet in elkaar gezette tiramisu te zijn. Ook al zo lekker.
Na een koffie, levenselixer (limoncello) en cake van het huis lopen we terug naar Vanry. Net als gisteravond worden we getrakteerd op vuurvliegjes. Het is een prachtig schouwspel.
