Van de Picos krijgen we geen genoeg, ze hebben qua vormgeving en afstanden die je moet afleggen wel iets weg van Nieuw Zeeland. Misschien is dat de reden dat we er graag nog een dagje rondzwerven.
Donderdag 23 oktober 2025. We worden wakker met het uitzicht op de Picos. We pakken rustig in en verlaten de camperplaats om 100 meter verderop te parkeren bij de bakker. Joepie, ze hebben koekjes!
Dan rijden we richting Fuente De. Dit ligt precies aan de andere kant van de berg waar we de hele nacht op uitgekeken hebben. Hemelsbreed liggen de twee plekken ongeveer 10 kilometer uit elkaar, wij moeten er 80 rijden om er te komen. Maar wat een prachtige 80 kilometers zijn dat. Ook prettig is dat de lucht al snel helemaal blauw wordt. Iets wat niet strookt met de voorspelling van 22 mm regen.
We merken al snel op dat dit gebied niet lang geleden compleet is afgebrand. Hele bergen zijn zwartgeblakerd. Af en toe zie je nog wat groen, maar wat een schade!
We passeren een kleine waterval, maar Charlie is niet onder de indruk noch geïnteresseerd.
Bij San Glorio, een uitzichtpunt, waait het zo hard dat bij het openen van de deur, ik deze bijna verlies. Het is wel een mooi plekje.
Inmiddels heeft Monique opgezocht dat de kabelbaan die ons op de Picos gaat zetten vandaag gesloten is wegens de wind. Met nog 20 kilometer te gaan, besluiten we toch even te gaan kijken. Tot onze verbazing gaat de kabelbaan toch!
We laten Charlie achter in de bus en gaan in de rij staan om een kaartje te kopen. Het duurt langer dan het ritje naar boven. We stijgen ongeveer 750 meter zonder daar zelf iets voor te hoeven doen.
Boven op de berg is het genieten geblazen! Wat een mooi uitzicht. We beginnen met een selfie.
Daarna lopen we een stuk over de berg. Het is een keurig vlak pad wat ons de natuurpracht van de Picos van dichtbij toont.
Na een stuk gelopen te hebben is het tijd om terug te gaan. We kunnen Charlie natuurlijk niet te lang alleen laten. We passeren een groep schapen en de hond die ze bewaakt.
Dan gaan we weer met de kabelbaan naar beneden. Het gaat lekker vlot en de wind maakt er een soort kermisattractie van.
Terug bij de bus zien we dat Charlie heerlijk ligt te slapen. Brave pup! Met 13 graden binnen in de bus is het ook heerlijke temperatuur voor een dutje. We rijden naar Potes waar we willen lunchen. Voor we daar aankomen stoppen we nog even in een queseria.
We lunchen vandaag bij Restaurante La Barrica de Potes. Potdikkie wat hebben we een lekker voorgerecht! Foie met geitenkaas en appel. Nomnomnom. Daarna delen we chorizo criollo en kalfswang. We sluiten af met citroentaart en canonigo, de specialiteit van het huis.
Na de lunch doen we wat boodschappen om daarna Potes te verlaten via een weg die weer een andere kant van de Picos toont. De weg leidt ons door een kloof en langs een rivier. Hij gaat momenteel helemaal op de schop wat er toe leidde dat we vaak stilstonden bij wegwerkzaamheden, maar nergens konden stoppen voor een klein fotootje.
Als we de kloof uitrijden beseffen we ons dat de Picos uitgespeeld zijn. Althans voor nu! Het was prachtig, heerlijk rustig en zeker de moeite waard m om nog eens te bezoeken. We rijden nu in Cantabrië en zijn op weg naar het grootste Sequoia bos van Europa. We parkeren en lopen het bos in. Weer even totaal iets anders, maar wel mooi.
Na het bos rijden we naar het dorpje Maoño. Hier heeft Monique een parkeerplaats geregeld voor vannacht. We staan bij mensen op de oprit en hebben een toilet en warme douche tot onze beschikking.
Die douche is heerlijk, zoveel lekkerder dat die ijskoude van gisteren. Verder doen we vandaag niet veel meer. We eten een borrelplank met kaas, worst, ham, brood met aioli en een tomatensalade.
Morgen moeten we vroeg-ish op… we gaan naar een grot!
