De vale gier

De vale gier is te herkennen aan zijn indrukwekkende spanwijdte (tot 2,8 meter), de kalende nek en kop, en zijn kenmerkende vlucht. Hij leeft vaak in groepen en zoekt aas, en de Spaanse regio Navarra is een bekend leefgebied voor dit dier. Laten we daar net zijn.

Zondag 26 oktober 2025. Het is de langste dag van het jaar met een bonus uurtje slaap. Het weerhoudt Monique echter niet om lekker vroeg wakker te worden op deze heerlijke ochtend. Ze gaat naar buiten en roept verrukt dat ze gieren ziet.

Iets later kom ik ook uit mijn bed en als we met Charlie gaan lopen spotten we in de verte een hert. Niet veel later cirkelen er weer meerdere gieren om ons heen. Met verrekijker en telelens zien we de beesten goed. We zien ze zelfs boven op de bergkam zitten.

We pakken de boel vast in en hopen dat om negen uur de beloofde bakker het terrein op komt rijden. Dat doet hij en we kopen croissants, een stokbrood en, zoals gebruikelijk, een zak koekjes.

We betalen de camperplaats, met 44 cent per uur niet de duurste, en rijden richting Enciso. Hier zijn diverse sporen van dinosauriërs te vinden en dat moeten we natuurlijk zien. We gaan voor de 6 kilometer lange wandeling genaamd Ruta de los Dinosaurios. Al snel bewonderen we de eerste gefossiliseerde sporen van dino’s. Cool!

De eerste helft van de wandeling is een flinke klim. Maar we worden wel getrakteerd op mooie uitzichten over het herfstachtige landschap.

Iets na de top komen we bij een schommel. Monique gaat er op. Iets verderop zien we een kabelbaan. De knoop waar je op moet zitten is iets te hoog voor Monique, maar mij lukt het net om een rondje te maken. Mijn bips blijft luttele centimeters boven de grond als ik de baan afwerk.

We lopen via de andere kant van de berg naar beneden en daar spotten we de grootste en best bewaard dinosporen van de route. Vier stuks, erg mooi!

De route loopt via de weg terug naar de bus. Halverwege passeren een roedel wilde honden die een hert uitblaffen. Het beest is verstijfd van angst. Als we langslopen zijn de honden afgeleid en kan het hert vluchten. De honden schieten er gelijk weer achteraan.

Vermoeid maar voldaan verplaatsen we ons richting Cuevas del Ajedrezado de Santa Eulalia Somera. Het is een beetje een gok, maar het enige moment dat je deze grotten kunt bezoeken is zondag rond 12:00 uur. Nou we waren er rond die tijd, maar er viel niets te bezoeken. Ik klim eigenhandig een aantal van de grotten in, maar heel bijzonder zijn deze niet.

Dan door naar Castillo de Arnedo. Het is een mooi bouwwerk op een berg, maar volgens goed Spaans gebruik zo gesloten als een oester.

De rest van de dag brengen we door in Bardenas Reales. Het zou de grootste woestijn van Europa zijn, maar officieel is het meer een steppe. Na een kort bezoek aan het gesloten bezoekerscentrum rijden we een gravelpad op richting Castildetierra. Dit is een berg van zand en klei met erbovenop een rots. De berg is langzaam aan het eroderen, vandaar dat het een mooi geheel is.

Na een kort bezoek is het tijd voor de lunch. Vandaag een eenvoudig broodje chorizo en kaas in de bus.

Met volle buikjes doen we een rondje door de woestijn. We beginnen bij Cabezo de las Cortinillas. Gezien we wandeling van vanochtend en de frisse wind besluit Monique even in de bus te blijven. Ik beklim daarentegen de berg. Het duurt een paar minuten voor ik op het plateau sta en over de woestijn uitkijk.

Dan door naar de andere kant van de Bardenas Reales. Hier zien we een flinke bergketen in het redelijk vlakke landschap.

Als we verder rijden zien we weer wat vale gieren om ons heen cirkelen. Dit keer zijn ze heel dichtbij. Monique tuurt door de verrekijker en geniet optimaal van deze machtige dieren.

We maken onze ronde door de woestijn af. Met dertig kilometer per uur over de gravelpaden duurt het even, maar het is het waard. Wat een mooi stukje Spanje hebben we weer meegepikt vandaag.

We verlaten de woestijn en rijden naar Oil Artajo SL. Hier mogen we vannacht overnachten. Het is een olijfolie fabrikant die rondom een meertje campers laat staan. We kiezen een vlak plekje en beginnen met een rondje over het terrein. Het is oogsttijd en we zien een tractor vol olijven arriveren bij de fabriek.

Na het rondje is het tijd voor de borrel met hapjes. Die worden afgewisseld door de maaltijd. Vandaag eenvoudige peanutbutter noodles.

Daarna is het tijd om te chillen en ons op te laden voor morgen. We beginnen met een olijfolie proeverij.