Wie zet er nu tijdens de vakantie een wekker om 7:15? We hoeven niet te werken. Idiotie! Ik draai me nog even om.
Donderdag 6 oktober 2022. Om er zeker van te zijn dat we op tijd voor de Caminito del Rey zijn staan we takke vroeg op. We ontbijten aan huis en rijden haastig naar P2. Het ritje duurt een kwartiertje en we zijn niet de enige met het idee van een vroege start. De parkeerplaats is echter nog dicht. We parkeren volgens goed Spaans gebruik dan maar langs de weg. Er staat immers niet dat het niet mag. Bijkomend voordeel, we staan letterlijk voor de tunnel naar de Caminito.
Na een korte wandeling arriveren we ook iets te vroeg bij de noordelijke ingang van de Caminito. Hier wachten we even voor we naar binnen mogen. We krijgen een helm en veiligheidsinstructie en mogen, net als 25 anderen, vertrekken.
We beginnen enthousiast aan de tocht van 5 km door de El Chorro kloof. Delen van het pad zijn tegen de kloof aan gemaakt op zo’n 100 meter hoogte. Het eerste deel is nog even druk met vooral bejaarden en amateur fotograven. Na een tijdje begint de massa zich te verspreiden.
Daar plaatjes zoveel meer zeggen dan woorden, hier een kleine collectie.
Als we het pad afgerond hebben staan we aan de zuidelijke uitgang. Iets verderop kunnen we met de bus teruggebracht worden naar de parkeerplaats. Dat was een leuk avontuur!
Na de Caminito is het tijd om verder de binnenlanden van Andalusië te verkennen. We stellen de navigatie in op Doña Mencia waar we overnachten. Onderweg vind Monique een vogelspottersplaats. We nemen een kijkje en worden getrakteerd op een grote groep vale gieren. Prachtig! Ze zweven sierlijk door de lucht. Wist je dat de vale gier een spanwijdte van zo’n 3 meter heeft!
Na de gieren stoppen we in Antequera. Dit is het hart van Andalusië. We schieten een supermarkt in en halen het een en ander voor een picknick. Dat is genieten!
Na de lunch bezoeken we de lokale grafheuvels, ook wel bekend als UNESCO werelderfgoed. Het zijn drie megalithische monumenten. We beginnen in het museum, waar we gesommeerd worden een gratis kaartje te halen. Dan snel naar buiten om het een en ander te aanschouwen.
We lopen door de poort langs een bewaker die ons gratis kaartje bekijkt. We staan nu in de heuvel in onder een soort hunebed. Heel bijzonder.
Na deze uitspatting arriveren we in Duña Mencia. We parkeren op het centrale plein en schieten een terras op. Vanaf het terras zien we de deur van ons loft voor de komende twee nachten. Heel handig! Op het terras appen we wat met de hostess en ze geeft aan dat we de sleutels iets verderop kunnen oppikken.
In ons loft is het tijd om even bij te komen voor we verder het avondleven in duiken. Dat doen we bij restaurant La Ronda. Het zit om de hoek en serveert een echte Andalusische specialiteit, de Flamenquin.
We bestellen natuurlijk veel te veel. Maar alles, buiten die opgerolde gefrituurde schnitzel is ook echt lekker. Het is echter zoveel dat we het niet wegkrijgen en bomvol het restaurant verlaten. Burp!
