Het zou zo leuk zijn geweest. De Forgotten World Highway van Stanford naar Taumarunui rijden. Helaas zien we binnen de eerste kilometer al een groot scherm knipperen. Road closed!
Donderdag 11 januari 2024. Daar we om half twee in Okahune moeten zijn voor een fietstocht en we via de Forgotten World Highway willen rijden staan we bijtijds op. De route is namelijk een uur langer dan de standaard weg en je wilt natuurlijk ook her en der even stoppen.
Onze eerste stop is de koffiebar van Stanford. Zonder koffie kun je immers niet rijden. Hier komen we er ook achter dat we die transfer voor morgen niet op de juiste datum hebben staan, maar vriendelijk als ze zijn kunnen we, weliswaar een half uurtje later dan gepland, toch nog mee.
Dan slaan we de Forgotten World Highway op. In mijn ooghoek zie ik een bord: Road Closed. We rijden verder en proberen digitaal informatie te vergaren. Dat lukt niet met de matige dekking in dit land. We rijden terug en zien dat de weg vanaf 9 januari gesloten is tussen 8:30 en 12:00 en 12:30 en 17:00. Daarmee vervliegt die optie.
De alternatieve route rijdt via Whanganui. We rijden daar vlotjes heen en besluiten daar een korte koffiepauze in te lassen. Dat doen we bij het Virginia Lake Reserve. We parkeren de auto en lopen via een volière naar het café. In de volière maken we een praatje met de beheerder. Een aardige Britse man, maar hij wist niet dat The Netherlands en Holland soort van hetzelfde zijn. Rare jongens, die Britten.
Na een goede kop koffie en een kakelvers gebakje rijden we weer door. Onze volgende stop is de Raukawa Falls. Een op zich alleraardigste waterval, maar het uitzichtpunt riekt een beetje naar het afval wat er allemaal ligt.
Weet iets later arriveren we in Okahune. Dit is kennelijk het wortelstadje van NZ. We beginnen met de lunch. Onze eerste keuze heeft een wachttijd van 40 minuten. Dat gaat hem niet worden. Het alternatief is de kebab zaak, maar die is gesloten. Optie drie Fish & Chips. Dat wordt hem. We nemen ze mee naar het Okahune Carrot Adventure park waar we de lunch opeten. Daarna lopen we een klein rondje door dit briljante, op wortels gebaseerde park.
Stipt half twee melden we ons bij de fietsverhuur. We krijgen wat fietsen aangemeten, een toelichting op de route en dan mogen we in een privé bus mee naar het startpunt. De tocht leidt ons langs de oude spoorweg die aangelegd is om van Auckland naar Wellington te reizen. Nog voor dit stukje spoor er lag moest men het met paard en wagen overbruggen. Dat is de route die we fietsen.
De route begint door akkerland, maar al snel fietsen we Tongariro National Park in. De uitleg die we gekregen hebben over de richting was redelijk onduidelijk, maar als snel blijkt dat er gewoon bordjes staan. In het park rijden we door bossen, over keien en smalle paadjes. Soms naar beneden, soms stijl omhoog.
We passeren de eerste oude spoorbrug en iets later de tweede. Over deze kunnen we heen fietsen, iets wat we natuurlijk graag doen. Na een korte stop fietsen we terug over de brug naar de route en een zucht en een scheet later zijn we bij de oude spoortunnel. Ook deze pakken we even mee.
Dan hebben we het zwaarste wel gehad en rijden we op ons gemakje, wel met inmiddels beurse billetjes naar Okahune Station. Daar wacht een heerlijk fris ijsje op ons. Niet veel later zitten de 18 km erop. We leveren de fietsen in, schieten de super in en rijden naar ons kampeeradres voor vandaag.
Discovery Lodge Tongariro is, tegen de verwachting in, een erg rustig kampeerterrein. We zetten de tent op, douchen het MTB zweet van ons af en eten wat. We duiken vervolgens ons nest in, morgen moeten we takke vroeg ons op.
