Vandaag is het zover, de must do activiteit van Nieuw Zeeland. We gaan een klein stukje wandelen over een actieve vulkaan.
Vrijdag 12 januari 2024. De dag begint vroeg. Het is rond half vijf als we wakker worden van de mensen om ons heen. Ze hebben de erg vroege shuttle, wij de vroege. Stipt om 5:20 uur rijden we van de camping weg. Om 5:45 beginnen we aan de Tongariro Alpine Crossing. Het is nog fris en dragen beide twee (merino) shirts, een vest en een regenjas.
Omdat het zo heerlijk vroeg is, lopen we redelijk eenzaam door het vulkanisch landschap. De zon komt langzaam op als we de eerste anderhalve kilometer naar de Mangatepopo hut lopen.
Het eerste deel van de wandeling is eenvoudig. Het leidt ons in een uurtje naar de Soda Springs. Maar oh, wat is het hier al prachtig.
Na een de zoveelste waarschuwing over hoe zwaar het allemaal is, lopen we gestaag over het tweede deel van de tocht. Het pad naar South Crater is steil, maar we het is nog vroeg en we hebben genoeg energie. Bovenop de berg zijn de jassen inmiddels in de tas verdwenen. Terwijl we over de South Crater lopen hebben we het idee op een andere planeet te zijn beland.
Als we de vlakte van de krater gepasseerd zijn komt het zwaarste stuk van de route. Het stukje naar Red Crater. We negeren de bordjes over slecht weer, de zon schijnt immers en we hebben weer een t-shirt uitgedaan. Het zwaarste stuk, The Devils Staircase genoemd, is een steile klim over los liggend vulkanisch gesteente, gruis en zand. Hoe hoger we komen, hoe harder het begint te waaien, maar hoe mooier alles wordt.
We lopen verder over de bergkam en zien voor ons de magnifieke Emerald Lakes liggen. De stoom komt uit te grond om het nog indrukwekkender te maken
Voor we bij de Emerald Lakes arriveren, moeten we een korte, maar extreem steile afdaling over los zand en gruis overleven. En steil is hier op sommige stukken heel steil. We glijden langzaam naar beneden. Sander geniet er van, zijn armen niet. Die worden bijna verbrijzeld door het geknijp van Monique.
Ik draai me nog een keer om en zie nogmaals hoe mooi het hier allemaal is.
Dan beginnen we aan de lange afdaling. Maar niet voordat ook de truien uitgaan en we ons insmeren met factor 50. Het is warm en zonnig.
We lopen op ons gemakje via Blue Lake naar de Ketetahi hut. Het uitzicht is hier weer van deze wereld, maar nog steeds uitzonderlijk mooi. De hut staat er overigens niet meer. Die is in 2012 een half jaar nadat ik deze wandeling al eens eerder deed getroffen door een rondvliegende kei. De vulkaan is immers actief en af en toe moet hij wat stoom kwijt. Bij de hut is het tijd voor de lunch met uitzicht op Lake Taupo en Lake Rotoaira.
Het laatste stuk moesten we van de chauffeur goed uitkienen. Hij zei dat we twee uur moeten rekenen en zorgen dat op het halve uur arriveren bij het eindpunt. Een uur wachten is daar namelijk niet het leukste van de dag.
We lopen het ‘saaie’ stuk op ons gemakje. Het daalt aan een stuk over trappen en een veelal vervelende ondergrond.
Om exact 13:00 uur en na 19,7 km is het dan uiteindelijk gelukt! We hebben de tocht der tochten uitgelopen. Wat een fantastische ervaring meer, wat een bof met het weer (eindelijk) en wat hebben we genoten.
We wachten een half uurtje voor we worden opgepikt en terug naar de camping worden gebracht. Daar douchen we en rijden we even naar de super voor koude drank en wat avondeten. Verder doen we buiten een avondwandelingetje niets meer. De benen en voeten zijn klaar.
