De kustlijn van Maratea

De Italianen bezorgen Monique nog een hartinfarct met hun rijstijl. De krap door de bocht, uit het niets aanrijden (wegrijden voor niet Brabanders), inhalen waar dat niet mag en kan. Alle capriolen worden uitgehaald om maar een paar seconden eerder op de plaats van bestemming te zijn.

Dinsdag 6 mei 2025. Wat hebben we lekker geslapen op het terrein van Tredaniele. Het was koel, stil en knus in ons kraaiennest.

De ochtend begint zoals gezegd met mijn sollicitatiegesprek. Ik kan zeggen dat het een goed gesprek was en dat ik volgende week hoor of de liefde verder onderzocht gaat worden. Na het gesprek komt een van de drie Daniele’s langs om een fles wijn te verkopen. Dat was deal voor het overnachten. We nemen een flesje wit en verlaten de wijngaard.

Nu de verplichtingen afgerond zijn kunnen we weer genieten van de vrijheid van ons tijdelijke camperbestaan. De kustlijn van Maratea is voor nu het doel. Die begint bij Sapri en volgt vanaf daar een smal kustweggetje tot Scalea.

De weg is zoals gezegd smal en heeft her en der een inham om even te gluren. Dat doen we dan ook waar mogelijk.

Redelijk aan het begin van de route zit Di Cesare, een visrestaurant. Laat het precies lunchtijd zijn. We parkeren Vanry en lopen naar binnen. We zitten buiten onder een afdak, maar goed ook want het begint even te druppelen. We eten vandaag een trio van vis als anti-pasti gevolgd door ravioli met tandbaars (Monique) en zwaardvis (ik). Uiteraard hebben we alles over en weer gedeeld. Als toetje kwam er nog een citroencake op tafel.

Na de lunch rijden we weer verder. We zou niet veel verder een Skywalk zijn. Die is er ook, maar de bijliggende parkeerplaats is enkel toegankelijk voor auto’s van het type Fiat 500. In plaats van de skywalk pakken we wat inhammen, en rijden we naar verlate strandjes.

Bij een van die strandjes, Spaggia Nero, stappen we uit en lopen we een stukje door een afgezet gebied. Het blijkt een terras te zijn met allemaal terrassen in de rots. Prachtig mooi voor een drankje als het open zou zijn geweest, nu prachtig mooi omdat er niemand is.

Na ons illegale bezoek rijden we weer door. We zien dat er een uitkijkpunt is, maar kunnen het niet vinden. Iets verderop zou er nog een zijn, maar toen kwamen we dit tegen.

We keren en rijden een stuk terug. Bij Maratea slaan we af van de kustweg en rijden we de berg op. Het is een stijle bedoeling die met dank aan de navigatie dwars door het smalle centrum gaat.

Terwijl we Maratea uitrijden halen we een afslaande auto in die plots bedenkt achteruit te moeten rijden. Even schrikken, maar niets aan de hand.

Onze navigatie staat inmiddels ingesteld op camping Vorea. Het is een klein uurtje rijden en gaat grotendeels over normale wegen. Sterker nog, we mogen ruim 35 kilometer over een echte snelweg. Maar voor we daar zijn moeten we nog boodschappen doen. Google biedt uitkomst. Er is een Conan in het stadje Lauria. Nou nee hoor, die winkel is er niet. Er is gelukkig wel een Conan ongeveer 8 kilometer buiten het stadje, toch wat te eten vandaag.

Als we de camping bereiken staan we voor een groot gesloten hekwerk met een telefoonnummer erop. We bellen en horen dat hij vandaag hybride werkt. We sturen onze paspoorten op en de poort gaan open. Niet veel later staan we prachtig.

We lopen een rondje met de pup en niet veel later komt de eigenaar toch even de betaling regelen. Charlie heeft er meteen weer een nieuwe beste vriend bij. Na dit alles volgt de borrel. De wijn van Tridaniele is goed te drinken.

Het eten vanavond is kippenworst met groene asperges, maar vooral het toetje doet het goed. Voor luchtige yoghurt mag je Monique ‘s nachts wakker maken.