We hebben weer een enerverende dag die anders gaat dan vooraf bedacht. Helemaal niet erg als je gaat en staat waar de zon schijnt.
Donderdag 8 mei 2025. Na een goede nacht slaap worden we toch volgens de voorspelling van Monique om exact zeven uur gewekt door de vrachtwagen die naast ons staat geparkeerd. De mannen die in het ‘hotel’ verbleven moeten aan de arbeid. De vrachtwagen moet eerst een minuut of tien warm draaien, maar rijdt uiteindelijk toch nog achteruit de berg af. Piep piep piep.
Een uurtje later staan we op en pakken we in. We verlaten het toch enigszins troosteloze terrein van onze gastheer en rijden richting Castelmezzano. Ik parkeer Vanry en we lopen dit alleraardigste bergdorpje in. Uiteraard beginnen we met ontbijt. Cornetti, espresso en thee.
Na het ontbijt gaan we op zoek naar de start van een wandeling door de Luciaanse Dolomieten naar Pietropertosa. Ik heb iets gevonden op Komoot en het begin is veel belovend. Bij het zien van witte rook vraag aan de de brandstichter of hij de nieuwe paus gekozen heeft.
Na een flinke afdaling blijkt de tocht echter een alpine klim te zijn. Dat werkt dus niet met een pup die geen duimpjes heeft om zich via stalen kabels een berg op te trekken. Charlie had het evengoed graag geprobeerd.
We proberen een andere route, maar ook die blijkt geen succes. Althans, 15 km lopen is wat veel van het goede. We laten ons wandelplan varen en besluiten lekker door het dorpje te struinen. Dat blijkt achteraf ook een barre tocht met veel klim en klauterwerk.
Uiteindelijk lopen we evengoed bijna 5 km door het dorp met flink wat hoogtemeters. Terug bij Vanry hebben we nog 3 uur op ons parkeerkaartje staan. Ik doneer het aan een Sloveens echtpaar.
Daar het wandelend niet gelukt is, besluiten we maar te rijden naar het hemelsbreed 2 km verderop gelegen Pietropertosa. Het wordt een rit van 30 minuten waarbij de eikeltjes weer door de bus rollen. Bijna op locatie hebben we wel een mooi uitzicht op Castelmezzano. Niet veel later arriveren we in Pietropertosa.
Dit dorp wordt door velen beschouwd als de mooiste van de twee, maar wij hebben een andere mening. Het kan ons niet bekoren en na een rondje geven we het op.
We herenigen ons met Vanry en rijden nu in de richting van de Hobbithuisjes van Pietragalla. Een leuke en rustige attractie. Het zijn oude kelders waar ze de most van wijn in bewaarden.
Met hongerige buikjes gaan we op zoek naar eten. Het gekozen restaurant is gesloten, maar iets verderop zou een bakkertje zitten. Na wat speurwerk vinden we de bakker. Hij heeft focaccia’s met beleg. We kiezen er een met tomaat en een met aardappel. Een man die net afgerekend adviseert ook nog even degene met ricotta, munt en spek. We mogen ze in de serre opeten.
Terwijl we eten is het een komen en gaan van mensen die ook zin hebben in focaccia. Kennelijk zijn we niet de enige fan van die aardige bakker. Na de lunch nemen we nog wat gebakjes to go mee.
We stellen de navigatie in op onze verblijfplaats voor de nacht en rijden die kant op. Het zal een paar minuten geduurd hebben dat de gebakjes in hun verpakking hebben gezeten. We hadden toch zeker recht op een toetje?! Het bleken semifreddos te zijn, kortom gebakjes met ijs. Maar goed dat we geen uren gewacht hebben.
Terwijl we rijden begint Vanry ook weer dorstig te worden. We zoeken een tankstation, maar degene aan de rechterkant van de weg vragen minsten 160 cent voor een liter. Dat is echt niet okay hier. Ik spot er een op links voor 153.9 cent en niet veel later zit Vanry weer vol. Een kleine wetsovertreding later rijden we weer verder.
We stoppen even in Melfi bij de Eurospin. Ons drinkwater is op en dat is wel een essential. We zien ook dat er een COOP is. In de hoop dat we daar het lekkere en lokale frisdrankje wat we bij de bakker hadden kunnen vinden rijden we erheen. Helaas, we belanden tijdens de siësta in een troosteloos winkelcentrum en de COOP heeft niet wat we zoeken.
Tussen Melfi en Foggia ligt een grote vlakte. Deze is helemaal volgebouwd met windturbines. Niet echt leuk om naar te kijken. Gelukkig eindigen we niet veel later bij Tuorlo Biancofiore, de biologische kippenboer waar we overnachten. We worden hartelijk welkom geheten door Allesandra en Allesandro even eindigen lekker met onze bek in het zonnetje.
Na een middag niets doen en een flesje roze bubbels wat we gisteren gekocht hadden mogen we even de lokale shop in. Allesandro weet een pot heerlijke honing, een zak gedroogde pasta, twee frisjes en een doos eieren aan de man te brengen. Allesandro is kippenboer en geen rekenwonder, maar daar het in zijn eigen voordeel is dan is dat goed.
We eten vandaag de koelkast leeg. Verse pasta, paddestoelen en nog wat kippenworst. Het smaakt prima. Het is wel jammer dat de wind bij gebrek aan zon toch wat frisjes is. We besluiten dan ook om het toetje en de koffie in de bus te nuttigen.
Een daarmee komt er weer een mooie dag ten einde.
