Het is Halloween. Her en der zien we wat versieringen, maar gelukkig is de vallei waar we vandaag beginnen nog lekker natuurlijk. De middag en avond staan in het teken van drinken en eten. Iets wat ons wel goed af gaat.
Vrijdag 31 oktober 2025. Nadat we afscheid hebben genomen van Lucky de wijnpup worden we verrast door bakkerij Ma Mie Adoree in Gignac. Ze verkopen heerlijk ogende croissants en tartelletjes. We slaan het een en ander in.
Dan door naar Saint-Guilhem-le-Désert. Hier parkeren we en beginnen we aan een ochtendwandeling. Zo’n vijf kilometer door de Cirque de l’Infernet. Dit is volgens mijn vriend can copilot een amfitheater-achtige kloof, ook wel een komvormige vallei genoemd.
We lopen een stukje omhoog en krijgen een mooi uitzicht over de vallei voor onze kiezen. Na 2,5 km is de route klaar en keren we om. In het dorp drinken we een kop koffie.
Na nog de aanschaf van rijkelijk dure suikerpinda’s met sesam verlaten we het dorp om niet veel verder te parkeren bij Pont de Diable. Dit is een van de oudste bruggen uit Frankrijk en ontleent zijn naam aan een middeleeuwse legende waarin de duivel betrokken was bij de bouw van de brug. Volgens het verhaal saboteerde hij het werk elke nacht, tot de monniken hem te slim af waren met een list.
Na deze brug rijden we door in de richting van Montpellier. Monique heeft een puntje op haar Google Maps gevonden die ik eerder dit jaar geplaatst had. Het is Brouwerij Prizm in Vendargues. Deze kreeg een puntje omdat ze pastry sours verkopen, Monique’s lievelingsbier. Het is een soort dubbeldrank met alcohol en ze luisteren naar namen als Vulcain en Crimson Waters.
Ik neem zelf een vogelvlucht door de IPA’s. Van zes proefglaasjes ga je vast beter rijden. Daar het lunchtijd is, nemen we er ook nog wat hamburgers naast. Charlie geniet braaf van haar stokje.
Als we de drankjes op hebben lopen we nog een rondje langs de koelkast. De barman heeft snel door dat we een doosje nodig hebben om alles mee te nemen. Uiteindelijk hadden we er een te kort om het doosje vol te maken. Dat is weer een lekker souvenir voor thuis.
Gezien de bewolking besluiten we vast een ruk naar het noorden te maken. Mogelijk dat rond Lyon de zon nog wel schijnt. We rijden gestaag, maar de spits rond Lyon lijkt roet in het eten te gooien om erboven te eindigen. Monique zoekt naarstig naar een goed park-up en bij de derde is ze tevreden. Vanavond slapen we in Saint-Martin-La-Pleine onder het geluid van huilende wolven en brullende leeuwen.
We parkeren Vanry, laten Charlie plassen en besluiten naar het dorp te lopen. Het enige restaurant is als het goed is open en heeft hopelijk een tafel voor twee vrij. We hebben geluk en mogen om zeven uur aanschuiven. Dat is maar 45 minuten uitzingen. We hebben weer geluk want La Bigorne Bar is geopend. Dit heerlijke dorpscafé biedt ons twee hartverwarmende drankjes.
Daarna doen we een rondje Halloween in het dorp. Het is druk! Allerhande kinderen zijn verkleed en ook de bewoners doen goed mee.
We eten bij Entr’Potes, tussen vrienden vrijvertaald. De bediening is uiterst vriendelijk en loopt de benen onder zijn lijf om alle tafeltjes, de afhalers en de Halloween kinderen te bedienen. Ik ga voor de Croziflette, een soort Mac & Cheese, maar dan lekker. Monique neemt de kabeljauw.
Als dessert gaan we allebei voor de Grand Café de Potus. Nou ja, Monique ruilt de koffie in voor thee. Maar wat een verwennerij!
Voldaan lopen we terug. We nemen de binnendoor route die ons langs het pikkedonkere kerkhof leidt. Dit maakt de Halloween vibe wel af.
