Het spoor van de laars

We reizen vandaag door het spoor van de laars. Een prachtig gebied met overhangende witte kliffen, mooie strandjes en lekker eten. ‘s Middags bezoeken we een wijnboer en we eindigen op het strand iets onder Pescara.

Vrijdag 9 mei 2025. De haan heeft zich weten in te houden en liet het wekken van deze pluisjes over aan de brandende zon die het zwarte tentdoek van Vanry wist om te zetten in een kleine sauna. We pakken onze spullen in en Monique neemt afscheid van de kitten.

In Manfredonia, de plaats die een mooiere naam dan karakter heeft genieten we van een goed ontbijt bij Casa Dolce.

Met volle (en lege) buikjes rijden we Gargano in. Dat is het nationale park dat zich in het spoor van de laars bevindt. We beginnen met een kleine miskleun als we zoeken naar de start van een wandeling. Die blijkt nergens te vinden, maar gelukkig rijden we door een gebied met prachtige olijfbomen.

We beginnen aan een tocht langs de kustlijn van Gargano. Na magnifieke uitzichten over de witte kliffen beginnen we aan een wandeling die ons er nog dichterbij gaat brengen.

De wandeling loopt naar Vignanotica, een pad van 2,3 km enkele reis. Volgens Komoot slechts 30 hoogtemeters, volgens mijn meting 245. Evengoed brengt het ons dus naar een mooi kiezelstrand met witte overhangende kliffen.

Terwijl wij de natuurschoon tot ons nemen heeft Charlie de tijd van haar leven. Helemaal los en alleen op het strand! Ze ontdekt dat het water van de Adriatische Zee net zo vies is als dat van de Middellandse Zee.

De weg terug gaat zoals gezegd vooral bergop. We gingen uit van een easy stroll, maar het werd afzien. Zeker het gebrek aan water en de toch wel benauwde temperatuur werkte niet echt mee. Halverwege ging mijn doorweekte shirt uit en kreeg Monique een goed uitzicht op mijn zweetreet. Gelukkig was ze zelf ook niet geheel droog en liep ze als een Griek naar boven. Mocht je willen weten hoe dat is, dan moet je even de verhalen van onze reis door Noord Griekenland teruglezen.

Terug bij de bus vullen we onze watertekorten weer aan. Dan rijden we door naar de Toren van van San Felice. Ik vond het Mooi Sander, Monique niet. Oordeel zelf maar.

Het uitzicht was in ieder geval wel prachtig!

We genieten van een vroege lunch (13:00 uur) op het strand bij Lido San Lorenzo. Dat ligt net iets voorbij het stadje Vieste. Charlie graaft een Duitse kuil en ligt erin. We eten Carpaccio van tonijn, zure ansjovis en een mixed grill van vis. Het dessert van lokale koekjes is gortdroog. Ze waren overigens wel lekker.

Na de lunch is het tijd om een stukje noordwaarts te gaan. Het duurt niet lang voor we in een enorme mensenmassa belanden. Kennelijk is de Mariaprocessie van het dorpsfeest net klaar.

Wanneer we de mensenmassa voorbij zijn volgt een rit de bergen over en Gargano uit. We hangen nu precies achter twee bussen. De komende tien kilometers gaan tergend langzaam.

Met Gargano achter ons komen we op een weg die ons in staat stelt ook de bussen achter ons te laten. We rijden gestaag door en bij het prachtige chanson Volare komen de sambaballen uit de kast. Wist je dat dit met O sole mio, een van de bekendste Italiaanse liederen is.

In Portacanonne arriveren we bij Tenimentie Greco. Dit is een wijnboer waarvan we al eerder (bij Rosaria Paardenvlees) een fles wijn hadden geproefd. We lopen het kantoor in en na wat Italiaans gebrabbel worden we door de dame achter de desk meegenomen naar het proeflokaal. Hier proeven we een blend van Chardonnay en Falanghina, in de hoop dat die net zo lekker is als de wijn van Rosaria. Dan een pure Falanghina, delicaat! Ook de rode wijn die een prijs heeft gewonnen kan mij wel bekoren. We verlaten de proeverij met zeven flessen wijn. Een paar voor in de bus, een paar voor thuis.

Dan door naar Camping Costa Verde in Marina di Montenero. Bij aankomst meld ik me in het office (lees bouwkeet tussen twee slagbomen). Een norse man vraagt hoe ik heet en geeft vervolgens een stapel bonnetjes en verwijst naar de QR code op een ervan voor meer info. Ik vraag of we kunnen wassen en krijg een wasmunt en een pod.

We zetten de bus op en proberen de wasmachine aan te krijgen. Het hoe en wat zal ik jullie besparen, maar het was een gedoetje. Gelukkig stond de opvangbak van de wasmachine muntjes open en hadden we daarmee een ongelimiteerde hoeveelheid. We hebben er uiteindelijk 4 gebruikt om de was te doen en half droog te krijgen.

Tijdens het wassen lopen we even naar het strand hier. Wat een treurnis! Okay, het is nog geen seizoen, maar zo’n vergane glorie kom je zelden tegen. Waarschijnlijk komt de regen dat beeld ook niet echt ten goede.

Na de wandeling is het borreltijd. Vandaag hebben we mortadella, pikante salami en truffelkaas als snacks. De wijn is mij wat te zoet, maar Monique is ermee in haar nopjes. Na de borrel komt de maaltijd, hamburger met aardappel en salade.

De maaltijd wordt gevolgd met een drie minuten waterval douche (de regendouche was kapot) voor 50 cent. We sluiten af met koffie en thee terwijl de was in de bus hangt te drogen.