Gran Sasso

Het is weer een enerverende dag. We beginnen met zon, maar belanden via een hagelbui zelfs in de sneeuw. Gelukkig sluiten we de dag af in de Marken bij de allerliefste mensen van Italië.

Zondag 11 mei 2025. We worden om iets na twaalven wakker. We horen koeienbellen in de vallei waar we geparkeerd staan. Ook komt er nog een auto het parkeerterrein op, maar die rijdt al snel verder.

We staan echt op als we gewekt worden door een groepje oudere Italianen die iets aan het zoeken zijn op de vallei. Met stokken en mandjes zijn ze druk in de weer. Ik vraag het één van de oudere mannen en hij zegt ‘Funghi’.

We verlaten Passo San Leonardo en iets later in Sant’Eufemia a Maiella spot ik een winkel met Pruduti Tipici. Sterker nog, ik spot dat hij open is om half negen ‘s ochtends op een zondag. We stoppen en gaan naar binnen. Met een stuk kaas, pastasaus en yoghurt gaan we naar buiten. Missie geslaagd. Bij de naastgelegen bakker roggelen we nog een cornetto ‘strudel’.

Onze ouderwetse toeristische kaart van het Nationale Park vertelt ons dat er otters zitten in Caramanico Terme, het dorpje verderop. We rijden erheen en eindigen met een prachtige wandeling langs de Fiome Orfento. De wandeling begint met een flinke afdaling over redelijk gladde ondergrond.

Dan volgen we een hele tijd de rivier met allerlei stroomversnellingen en kleine watervalletjes.

Vlak voor we aan een pittige klim terug naar het dorp starten pakken we nog even een grote waterval mee. Prachtig!

De laatste halte in Maiella is een uitzichtpunt. Vanaf een brug kijken we een kloof in. De kloof toont ons ook alvast wat bergen van het volgende park. We zien iemand van de brug springen. Aan een bungeekoord gelukkig.

Onze volgende halte ligt in Nationaal Park Gran Sasso e Monti della Laga. Het zou één van de vijftien mooiste kastelen ter wereld zijn volgende National Geographic. Maar helaas blijft Rocca Calascio voor ons een mental picture. De weg er naartoe was te smal voor Vanry en op de weg de berg op hebben we verzaakt een foto te nemen.

Als alternatief bezoeken we Santo Stefano di Sessanio. Dit is een Borgo, welke ook op een lijstje met mooie Borgo’s staat. Het is een mooi dorpje, heeft een leuke toren, smalle straatjes en tunneltjes. Maar ook iets te veel bejaarde toeristen.

Daarna rijden we echt het nationale park van Gran Sasso in. Het weer begint te betrekken en we zien zwarte wolken in de verte. Maar jongens, wat is het mooi! Prachtige groene vlakten met hoge bergtoppen waar de sneeuw nog op ligt. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere.

Daar onze buikjes vinden dat het lunchtijd is parkeren we op een vlakte met uitzicht op de Gran Sasso en zijn vrienden. Het regent inmiddels pijpenstelen dus we lunchen binnen vandaag.

Terwijl we lunchen besluit een Zwitserse hufter zijn bus precies voor mijn uitzicht te zetten. Je zou denken okay, als er rechts van Vanry een parkeerplaats zou zijn, maar nee. Hij rijdt er gewoon de berm voor in terwijl er verder helemaal niemand staat. Als we vertrekken krijgt hij een mooie vinger van me te zien en het was geen vakantieduimpje.

Terwijl we rijden naar het hoogste punt van de tocht stoppen we nog het en der tussen de buiten door om van het uitzicht te genieten.

Charlie weet zelfs nog even in de sneeuw te spelen. Best day of her life!

Het Osservatorio Astronomico d’Abruzzo ligt op 2138 meter. We parkeren voor de deur, maar inmiddels giet het weer. Ik loop nog even naar buiten voor een fotootje, maar vind deze van de weg er naartoe mooier.

Dan is het tijd om een slaapplaats te roggelen. Onze meest gebruikte app, Park4Night, laat een wijnboertje onder in de Marken zien. Ik bel op, maar geen gehoor. Dan maar op goed geluk! We rijden nog niet weg om teruggebeld te worden en te horen dat het helemaal prima is.

De rit er naartoe gaan door de Galeria Gran Sasso, met 10,1 km slechts anderhalve kilometer korter dan de Mont Blanc tunnel. Waarschijnlijk kost hij dan ook maar een fractie van de prijs.

Naar mate we noordelijker komen neemt de temperatuur weer toe en de regen af. Als we het terrein van de wijnboer oprijden is er niemand. Ik bel even en hoor dat zijn vader er bijna is. Wat een lieve man! Spreekt geen woord Engels, maar weet met een vertaal app alles uit te leggen en nodigt ons zelfs uit voor een proeverij later op de avond.

De late middag is droog en we zitten nog lekker buiten in een half zonnetje. Klein glaasje wijn en wat chips erbij, we gaan immers nog proeven.

Iets na achten komen de zoon en vrouw van onze gastheer aan om ons te verwelkomen voor de proeverij en rondleiding. De rondleiding begint met een tour langs betonnen vaten. De zoon legt uit dat dit de temperatuur veel beter vasthoudt dan RVS en dat dat de wijn ten goede komt.

Na de rondleiding krijgen we de proeverij. Moeder heeft een bord gevuld met 7 kazen en diverse stukken vleeswaar. Allemaal artisanaal en lokaal. Er staat wat bord brood de lekkerste olijfolie. We beginnen de proeverij met de rosato, de lichtste van de drie wijnen. Dan volgt de witte wijn, bijna goud van kleur. Als ik mijn glas leeg heb schenkt de gastheer nog wat bij, we hoeven niets tekort te komen vandaag.

We eindigen met de rode wijn. Ze waren alledrie heerlijk. Terwijl we genieten krijgen we allebei nog wat olijfballen, de lokale versie van de bitterbal. Ook zitten er twee zoete ballen bij. Monique doet een intern vreugde dansje.

Na de proeverij wordt ons koffie aangeboden en verschijnen er koekjes. Veel koekjes. Zoveel koekjes dat wij ze zelfs niet opkrijgen. Oh ja, ook een glaasje levenselixer.

Na deze overdaad aan heerlijk eten en liefde strompelen we terug naar Vanry. Ik draag een doos heerlijke wijn en Monique een fles levenselixer.

Terwijl ik Charlie nog een plasje laat doen roep ik Monique om te kijken naar de lichtjes in de wijngaard. Het blijken vuurvliegjes. Kan een dag nog beter eindigen?