Dit weekend staat in het teken ons ritje naar El Campello. Met exact 2000 km een flink stukje rijden, waar we drie dagen voor hebben gepland.
Vrijdag 10 oktober 2025. We zijn een uurtje eerder wakker dan gepland. Dat betekent natuurlijk ook dat we een uurtje eerder kunnen vertrekken. Ons doel vandaag is om iets voorbij Lyon te komen. Om 6:55 uur vertrekken we.
Het duurt niet lang voor we Luik binnen rijden en de Nederlandse radio ophoudt. Tijd voor een goede podcast, we zoeken een murder mystery. Helaas krijgen we dat niet gevonden, vandaar dat we overstappen op een luisterboek. Het wordt Nacht van Lars Kepler. We luisteren aandachtig en voor we het weten staan we te tanken in Luxemburg.
Met Lars op de achtergrond zoeven we zo voorbij Metz en Nancy. We rijden de peage op wat een mooi moment is om Monique achter het stuur te zetten.
Ze rijdt ongeveer anderhalf uur en iets na Dijon parkeert ze de auto dan voor een snelle lunch bij de Burger King. Charlie vindt het ook wel prettig even de pootjes te strekken.
Daar we lekker opschieten en de verwachting is dat we iets na vieren op de geplande plek van bestemming zouden arriveren, besluiten we nog iets langer door te rijden. We passeren Lyon en Orange om net voorbij Avignon, ja die ken je van de brug, te stoppen in Remoulins. We hadden inmiddels een camperplaats op het oog en zien online dat de vrije plaatsen steeds schaarser worden. Als we er op rijden claimen we de laatste plek. Mooi!
We installeren ons, lopen een rondje met Charlie en genieten van een klein drankje om te vieren dat we met 1060 km in de banden alweer over de helft zijn.
Dan beginnen we aan de maaltijd. Noodles met verse peulen uit eigen tuin en gebakken ei van eigen kippen. Een prima maal.
Na het eten lopen we even naar het verderop gelegen Pont du Gard. Het is een schitterend viaduct. Terwijl we kijken genieten we ook van een drankje op het naast gelegen terras.
We lopen terug en chillen nog wat. Morgen zoeven we weer verder.
Zaterdag 11 oktober 2025. Ook vandaag zijn we wakker voor de wekker gaat. We staan op en lopen even met Charlie. Dan ruimen we op en iets voor achten vertrekken we.
We gooien wat diesel in Vanry en lopen de lokale bakker in. We halen ontbijt, brood voor de lunch en uiteraard twee tartelletjes. Het is immers altijd tijd voor tartelletjes.
We slaan de A9 op en het duurt ongeveer 2 uur voor we Spanje in rijden. Direct na de grens gooien we Vanry vol. Nu kunnen we de laatste 675 kilometer op de AP7 in een ruk afmaken.
Dat doen we natuurlijk niet, maar stoppen voor de lunch doen we ook niet echt. Terwijl ik ons door een file manoeuvreer, smeert Monique wat broodjes.
Niet veel later besluit Monique een stukje te gaan rijden. Het is echter erg onrustig op de weg en ook het weer lijkt om te slaan. We wisselen weer terug van plek en na een korte stop zoeven we weer over het asfalt.
Als we Barcelona voorbij zijn gereden begint het weer om te slaan. DANA, of te wel Depresión Aislada en Niveles Altos, leidt tot extreme regenval. Tijdens een klein stukje halen zelfs de Spanjaarden het voet van het gaspedaal en rijden we met zijn allen een kilometer of 50 p/u. Het zicht is dan ook nihil.
Maar na regen komt zonneschijn en na bijna 2000 kilometer en exact 12 uur luisteren naar Lars Kepler rijden we El Campello binnen.
We doen snel wat boodschappen en parkeren midden op de weg voor het appartement van Naat. Terwijl ik de spullen uitlaad merk ik dat de fles rode wijn die ik gekocht had leegloopt. Getver! Een stroom rode vloeistof stroomt door de kastjes.
We laden uit en ruimen op. De schade lijkt beperkt, het ruikt nu alleen naar een oude wijnkelder in de bus.We douchen en eten. Daarna gaan we op bezoek bij Naat en Adrie. Monique knuffelt even met de verse Boon en ik laat hem lachen.
Daarna ploffen we vermoeid op de bank. Deze afstand rijden in twee dagen is een beste prestatie. Het had langzamer gekund, maar nu hebben we morgen een extra dag om bij te komen. Wie weet hebben we zelfs wel tijd om het laatste uurtje van Lars te luisteren om erachter te komen wie de seriemoordenaar is.
