Na ons korte verblijf in Wellington trekken we weer de natuur in. Daar voelen we ons toch veel meer thuis.
Maandag 8 januari 2024. Voor we vertrekken rijden we eerst even naar de supermarkt om ons proviand weer aan te vullen. Monique heeft de Countdown uitgekozen, die had ze nog niet op haar bingokaart. We halen de broodnodige zaken.
Nu alles weer good to go is rijden we richting de Putangirua Pinnacles. Van de rit van een uur weten we een rit van twee te maken. Een bordje Rivendell linksaf kan ik natuurlijk niet laten schieten. We rijden Kaitoke Regional Park binnen en parkeren op de eerste parkeerplaats.
Op zoek naar de zonnebrand haalt Monique de hele auto leeg. Uiteraard lag die achteraf op de meest voor de hand liggende plek, maar dat is achteraf lullen. We rijden het park dieper in en parkeren bij Rivendell. Eerst doen we een rondje bij de hangbrug. Hier leren we van alles over de hoge bomen die hier staan.
In deze regenwouden is het continu een wedstrijd om het licht te pakken. De hoge bomen worden daardoor belaagd en bewoond door allerlei andere planten. Zo is er een boom die zich om de andere boom heen laat groeien en daarmee die boom langzaam laat afsterven. Ook bieden de bomen een thuis aan diverse sky gardens. Hele groepjes planten die boven op de boom groeien.
Na het leerzame rondje lopen we Rivendell in. Ja, een originele filmlocatie van Lord of the Rings. Ze wijzen ons op een aantal bomen die ook in de film te zien zijn en leggen uit dat de rest vooral digitaal bewerkt is. Evengoed is dit echt de plek waar Frodo en zijn vrienden Rivendell verlieten in hun queeste de ring te vernietigen.
Een uurtje later arriveren wij de Putangirua Pinnacles. Het is inmiddels half twee, kortom tijd voor lunch. Na een korte picknick beginnen we aan onze wandeling van vandaag. Het is hier inmiddels een graad of 28 en we moeten door een kloof over een rivierbedding lopen om bij de Pinnacles te komen. Ondanks dat het maar een kleine 2 kilometer is, is het toch een zware tocht. We passeren het stroompje meermaals en de ondergrond is niet echt vlak en stabiel te noemen. Als we de kloof eenmaal diep ingelopen zijn worden we wel getrakteerd op mooie rotsformaties.
De terugweg verloopt soepeler en in een zucht en een wind zijn we weer terug bij de auto. Gezien de tijd besluiten we Cape Palliser over te slaan, zeehondjes hebben we al meermaals gezien, en alvast wat meer richting het noorden te rijden. Bij Martinborough is het tijd voor een fris drankje. In het parkje drinken we onze Lemmy & Razza en kijken we weer de vanavond de tent zullen opzetten. Het gaat Kiwiwhakapapa worden.
Als we Martinborough uitrijden blijkt het een leuker dorpje dan initieel gedacht. Het heeft allerlei ‘oude’ houten gebouwen in de winkelstraat. Na een korte rit slaan we de gravel weg in dit ons naar de camping brengt. Een keurig rustig plekje in het bos. Monique kiest een plekje uit, maar kennelijk vond iemand het nodig om daar een doos volgescheten luiers in de bosjes te gooien. We zoeken wat anders, maar dat eerste plek heeft toch de voorkeur. Ik pak de doos op en zet hem bij het toiletgebouw. Die ruimt de beheerder verder maar op. Na het ontsmetten van de handen zetten we de tent op en richten we onze nieuwe auto weer in.
De camping ligt aan een stroompje, wat betekent dat we even op Nieuw Zeelandse wijze kunnen douchen. Eenmaal met de voetjes in het water blijkt dit ijskoud te zijn. Uiteindelijk ga ik er toch deels voor. Alles behalve mijn schouders is onder water geweest.
De borrel en het eten genieten we voor de tent. Inmiddels is de zon achter de bomen getrokken en zitten we in de koelere schaduw. Misschien is het wel iets te koel, want het koelt hier gelijk flink af. Na het eten doen we een potje Match It. Monique is aan de winnende hand vandaag.
Als afsluiter lopen we een rondje van 2 km door het bos. We worden weer getrakteerd ook hele grote en hoge bomen. Prachtig! Halverwege de route staan we wat hoger en kunnen we ook de sky gardens goed bekijken. Wonderlijk hoe de natuur dergelijke zaken toch inventief weet te regelen.
