Val de Aosta

Okay, het is dan weliswaar nog geen zomer, maar je verwacht eind april ook niet om tot kniehoogte in de sneeuw te zakken.

Zaterdag 26 april 2025. Monique is veel te vroeg wakker. Lees een uur of zes. Ze weet het plassen te rekken tot zeven uur, maar daarna is het echt tijd om op te staan. We willen door de Mont Blanc Tunnel en dat met zo min mogelijk file.

Als volleerd vanlifers zijn we in mum van tijd weg. Okay, we vergaten de tanden te poetsen, maar swoi. Onze eerste halte in de bakker in Chamonix. Deze alleraardigste dame heeft voor ons twee heerlijke croissants au amande, een pain de Savoie, twee tartelletjes en een kop koffie.

Na deze korte stop duurt het niet lang voor we in de zeventien minuten durende file voor de Mont Blanc Tunnel.

Als we aan de beurt zijn om de tol te betalen die nodig is om de tunnel in te mogen rijden zeg ik nee op de vraag of we hoger zijn dan 2 meter. Achteraf denk ik dat de dame de bus bedoelde en niet mijzelf. Het bespaarde het ons ruim 20 euro op een toltarief wat evengoed als 54,30 is.

Halverwege de tunnel is het gelukt! We zijn in Italië. We rijden de tunnel uit en zijn onderweg naar het startpunt van een wandeling. Een paar kilometer voor we er zijn is de weg echter afgezet. In plaats van wandelen besluiten we onze tanden te poetsen.

De volgende halte wordt Orrido di Pré-Saint-Didier. De weg er naartoe slingert als prachtig met een tiental haarspeldbochten. Het Orriro is een uitzichtpunt over de Monte Bianco. Schitterend!

Na een rondje rondgetrapt te hebben zet ik nog een kop koffie en begin ik aan mijn second breakfast (een kladje Griekse yoghurt van thuis). Dan op naar Lago d’Arpy. De route wil ons door een wegversmalling van 200 cm sturen. Dat gaat never nooit nie werken, dus we keren om en nemen de slingerweg terug naar beneden om een dorpje verder weer een slingerweg naar boven te nemen.

Naarmate we hoger komen zien we meer en meer sneeuw langs de weg liggen. Als we bij het begin van de wandeling arriveren is de parkeerplaats vol. We vinden een prima plek in de berm en starten met de eerste Italiaanse espresso van de vakantie.

De wandeling schrikt in eerste instantie een beetje af, want deze begint direct in de sneeuw. Na een korte check op Komoot zie ik dat het een kleine zes kilometer op en neer is met slechts 200 hoogtemeters. We gaan ervoor!

Na een barre tocht over een smal paadje in de sneeuw waarbij we regelmatig een stukje file hadden arriveren we bij de Lago d’Arpy. Prachtig! Helaas geen weerspiegeling van de bergen in het water, maar wel een witte vlakte.

We lopen terug en, net als op de heenweg, wordt Charlie regelmatig de hemel in geprezen. Alle Italianen zijn fan van haar. Ciao Charlie is wel honderd keer gezegd. Oh en hoeveel sneeuw lag er?

Terug bij de bus genieten we van de lunch. Ons Franse stokbrood met ham, knoflookworst en chocopasta. Helemaal prima!

We rijden de slingerweg weer naar beneden om een paar dorpjes verder te stoppen bij een enorme waterval. Er is ook een bar, wat een uitgelezen moment is om een drankje te doen. Ook in Italië weten ze prima IPA’s te brouwen.

Inmiddels hebben we besloten om net voorbij Aosta te kamperen. De weg naar de camping slingert door de Aosta vallei, waar we het ene kasteel na het andere zien.

Na wat broodnodige boodschappen bij een lokaal dametje en een grotere supermarkt rijden we de camping in Quincinetto op. We zoeken een plekje, stoeien wat met de rechte uitlijning van de bus en genieten van de borrel. Vandaag witte wijn met blauwschimmelkaas uit de regio. Onderwijl zien we hoe de buurman door een ambulance wordt opgehaald.

Na een korte douche is het tijd voor de maaltijd. Lokale ravioli met prosciutto en tomatensaus. Dat is genieten!

Na de maaltijd en de afwas is het tijd voor koffie en dit verhaal. Nu Monique het ook gelezen heeft, beginnen we aan een film.