Soms heb je van die dagen dat het water maar uit de lucht blijft vallen. Soms is dat een vervelende zaak. Soms is het een bonus. Hoe zat dat vandaag voor ons?
Vrijdag 29 december 2023. We worden vroeg wakker van de regen die op de tent druppelt. Tegen een uur of zeven besluiten we op te staan. We ruimen de tent op en ontbijten in van de publieke ruimtes van de camping. Na het ontbijt verlaten we de camping en vertrekken richting Milford Sound.
Na een klein stukje rijden begint het echte sight seeing met Eglinton Valley. De lucht lijkt wat op te klaren, wat ruimte biedt om op ons gemakje de enorme vlakte tot ons te nemen.
De volgende stop is Mirror Lake. Het weer werkt de weerspiegeling helaas niet in de hand. Misschien hebben we morgen op de weg terug meer geluk. Wel fijn is de aanwezigheid van de Coffee Cat. We nuttigen een cappuccino en chai latte.
Als we verder rijden begint de regen weer op te spelen. Dat weerhoudt ons van rustige stops, maar evengoed pakken we het en der een uitzicht, rivier of waterval mee. Voor Homer tunnel moeten we een minuut of acht wachten. Acht minuten wachten met uitzicht op een muur vol watervallen is echter niet echt een straf. Na de tunnel zien we door een dichte laag mist nog meer watervallen.
Niet veel later rijden we Milford Sound binnen. Het parkeren hier is een regelrechte ramp. Buiten dat het veel te vol is, moeten we zestig dollar aftikken voor 6 uur parkeren. Amsterdam is goedkoper, maar lang niet zo mooi!
Aangezien we iets te vroeg zijn moeten we ruim een uur wachten op de afvaart van onze boot. Als we aan boord gaan, zien we dat we een privé tafel hebben. Ook krijgen we direct een glas champagne aangeboden. Ja, als je een cruise boekt, moet je wel de luxe variant nemen. Met een man of twintig aan boord varen we Milford Sound in.
Terwijl we varen worden we gefêteerd op allerhande hapjes. Onze natuurgids geeft aan dat we blij moeten zijn met de regen. Het geeft de Milford Sound zoveel meer aanzien dan een zonnige dag. Bovendien is de kans op regen hier sowieso extreem hoog, er valt immers zeven tot negen meter per jaar. We zien duizenden watervallen langs de stijle granieten en bosrijke muren van het fjord. Watervallen die er gisteren niet waren.
Mitre Peak, de hoogste bergtop van het fjord laat zich nog niet zien in de mist. We passeren Copper Point en Fairy Falls als we ineens oog in oog staan met een groepje zeehonden.
Aan het eind van het fjord begint de Tasman Sea. Hier maken we rechtsomkeert. Via de andere zijde van het fjord varen we langzaam weer terug. We passeren Seal Rock waar nog wat zeehonden liggen te slapen. Via Sterling Falls varen we naar Harrison’s Cove. Hier gaan de motoren en aggregaten van het schip uit zodat we even naar het geluid van Milford kunnen luisteren. We horen de vele watervallen gecombineerd met het gekwetter van vele vogels.
Na het passeren van Bowen Falls zit onze cruise erop. We hoopte natuurlijk op een zonnige dag, maar wat was dit een mystieke ervaring! Prachtig gewoon.
Op de weg terug, Milford Sound is het einde van een doodlopende weg van zo’n 100 km, stoppen we nog even bij de wandeling naar Lake Marian we lopen niet het hele stuk, maar enkel het deel tot aan het uitzichtpunt over de rivier. Ook hier is duidelijk dat er bakken en bakken water doorheen stroomt.
We eindigen vandaag op Cascade Creek. Op deze DOC campsite zetten we onze tent op en nestelen we ons in de shelter waar we een drankje doen, eten koken en een beetje kletsen met een Duits stel. Na het eten lopen we nog een rondje door het aangelegen bos. Het is er absurd groen, maar ja… regen valt hier meer dan een beetje.
